گریه بر اباعبدالله(ع)؛ سریع‌ترین راه برای از بین بردن کبر، حسد و نفاق
وارث: در ادامه شرح زیارت عاشورا از کتاب «زیارت عاشورا اتحادی روحانی با امام حسین(ع)» می‌خوانیم:
پس از لعنت بر ناپاکانِ تاریخ و طهارت قلب از هر گونه گرایشی به سیره آنان، جهت قلب را به سوی پاکان می‌اندازید و سلام بر آن‌ها را شروع می‌کنید. این سلام که یک نوع ملاقات روحی است، برای روح بسیار نشاط آور است و به واقع شرایط تجلیات انوار روحانی اولیاء را بر قلبِ سلام کننده فراهم می‌کند، می‌خواهید از طریق سلام به آن حضرت یک نوع اُنسِ خاصی را با آن حضرت برقرار کنید.
با سلام به ایشان آن اُنس شروع می‌شود و با همدردی با آن حضرت، اُنس و یگانگی و اتحادِ روحی ادامه می‌یابد. عرض می‌کنید:
«السَّلامُ عَلَیكَ یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ وَ عَلَى الْأَرْوَاحِ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَائِكَ عَلَیكَ مِنِّی سَلامُ اللَّهِ أَبَدا مَا بَقِیتُ وَ بَقِی اللَّیلُ وَ النَّهَارُ وَ لا جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنِّی لِزِیارَتِكُمْ السَّلامُ عَلَى الْحُسَینِ وَ عَلَى عَلِی بْنِ الْحُسَینِ وَ عَلَى أَوْلادِ الْحُسَینِ وَ عَلَى أَصْحَابِ الْحُسَینِ»
سلامی از عمق جان بر شما ای اباعبدالله، ای پدر روحانی بندگان خدا و سلام بر روح‌های پاکی که در ساحت و بارگاه معنوی شما فرود آمدند، سلام خدا از طریق من تا من باقی‌ام و تا شب و روز باقی است، بر شما باد و هرگز این سلام و زیارت و ارادت بر شما را خداوند آخرین زیارت من قرار ندهد، سلام بر حسین و بر علی بن الحسین و بر فرزندان و بر اصحاب او.
ملاحظه کنید بین زائرِ آن حضرت با آن حضرت از طریق این سلام چه دلدادگی در میان می‌آید. انسان بتواند با امامش این گونه معاشقه و مراوده کند، چه توفیق بزرگی برای قلب او پیش آمده است به خصوص وقتی این سلام و ملاقاتِ روحانی را صد بار با تمام وجود بر امام و فرزندان و اصحاب آن حضرت به میان آورد، قلب در چنین شرایطی به نهایت کمال خود دست می‌یابد.
عرضه داشتید: «عَلَیكَ مِنِّی سَلامُ اللَّهِ»؛ سلام خدا از جانب من بر شما باد، تا از طریق سلامی که خداوند بر آن حضرت دارد ما نیز بر آن حضرت سلام کرده باشیم، هم یک قدم به خدا نزدیک‌تر شویم و هم بهترین سلام را بر مولایمان حسین فرستاده باشیم.
زیارت امام حسین را با این صد لعن و صد سلام ادامه می‌دهیم و تمام تلاشمان باید این باشد که با مراقبت کامل، قلب را کنترل کنیم و سعی نمائیم سیر قلبی‌مان در آن تنفّر و این مودّت حفظ شود.
با این الفاظ شروع می‌کنید تا آن احوال که دنبالش هستید به دست آید و آرام‌آرام چشم دل به لطف الهی گشوده شود، همان‌طور که چشمه اشک برای اباعبدالله گشوده می‌شود. چشمی که برای حضرت اشک بریزد، چشم با برکتی است و در سیر الی الله بسیار به کار می‌آید، این همه تأکید بر گریه برای اباعبدالله برای به کمال رساندن مؤمنین است.
پیامبر خدا فرمودند: «اَلا وَ صَلَّی اللّهُ عَلَی الْباکینَ عَلَی الْحُسَین وَ رَحْمَةً وَ شَفَقَةً»؛ یعنی سلام و رحمت و شفقت خدا بر کسانی که بر حسین گریه می‌کنند. گریه برای آن حضرت نه تنها در دنیا موجب رحمت و لطف پروردگار می‌شود، بلکه در آن دنیا که دنیای اَبَد ماست و بسیار به دستگیری نیاز داریم، به کمک ما می‌آید. چنانچه امام صادق می‌فرمایند: «مَا عَینٌ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ وَ لَا عَبْرَةٌ مِنْ عَینٍ بَكَتْ وَ دَمَعَتْ عَلَیهِ وَ مَا مِنْ بَاكٍ یبْكِیهِ إِلَّا وَ قَدْ وَصَلَ فَاطِمَةَ وَ أَسْعَدَهَا عَلَیهِ- وَ وَصَلَ رَسُولَ اللَّهِ وَ أَدَّى حَقَّنَا- وَ مَا مِنْ عَبْدٍ یحْشَرُ إِلَّا وَ عَینَاهُ بَاكِیةٌ- إِلَّا الْبَاكِینَ عَلَى جَدِّی فَإِنَّهُ یحْشَرُ وَ عَینُهُ قَرِیرَةٌ- وَ الْبِشَارَةُ تَلْقَاهُ وَ السُّرُورُ عَلَى وَجْهِهِ- وَ الْخَلْقُ فِی الْفَزَعِ وَ هُمْ آمِنُون»؛ هیچ چیزى از چشمى كه براى حسین گریه كند و اشكى كه براى امام حسین بریزد نزد خدا محبوبتر نخواهد بود. هیچ كسى براى امام حسین گریه نمىكند مگر این‌كه به فاطمه و به پیغمبر خدا خواهد رسید و حق ما را ادا خواهد كرد. هر بندهاى فرداى قیامت محشور شود چشمانش گریان است مگر آن چشم كه براى جدم حسین گریان باشد. زیرا او در حالى محشور مىشود كه چشمش روشن است. بشارتى به او داده مىشود و آثار سرور در صورتش نمایان می‌باشد. مردم در آن روز دچار جزع و فزع هستند غیر از گریهكنندگان بر امام حسین كه در امان خواهند بود.
معلوم است که اشک بر حسین چشم دل را نیز می‌گشاید و رابطه جان انسان را با حقایق غیبی فراهم می‌کند و از فضای نفاق‌آلودی که اهل دنیا فراهم می‌کنند، می‌رهد.
امیرالمؤمنین مرحبِ خیبری را با آهن کُشتند و با اشک‌هایشان در دل شب در نخلستان‌های مدینه همه منیت‌هایشان را میراندند، همچنان که با سکوتشان همه دشمنانشان را نابود کردند. یعنی با آه و اشک است که می‌توان اخلاق رذیله را دفع کرد و این جاست که اثر گریه برای امام حسین در رابطه با اصلاح جان برای ما معلوم می‌شود. البته گریه برای آن حضرت نیاز به تزکیه اولیه دارد تا قلب طهارتی پیدا کند و احساس یگانگی با آن حضرت در انسان ایجاد شود. ابتدا باید از سر معرفت به مقام آن حضرت و محبت به آن حضرت کار را شروع کرد تا دل متوجه شود مطلوب و محبوب او حضرت سیدالشهداء است، در آن صورت دیگر با توجه به مصائب آن حضرت نمی‌تواند قرار بگیرد و برای اُنس بیشتر با آن حضرت و برای شعله‌ور کردن عشق به حسین به راحتی رذایل اخلاقی خود را زیر پا می‌گذارد و لذا اگر می‌خواهید کبر و حسد و نفاق را در خود از بین ببرید، بدانید سریع‌ترین راه، گریه برای اباعبدلله است.
امیرالمؤمنین عَمْربْنِ عَبْدِوَدْ را با شمشیر کُشتند، ولی نظرشان برای اصلاح خود به اسلحه گریه است و لذا در دعای کمیل به خدا اظهار می‌دارند: «اِرْحَمْ مَنْ رَأْسُ مَالِهِ الرَّجاءُ وَ سِلاحُهُ الْبُکاء»؛ ای خدا به کسی رحم کن که سرمایه‌اش امید به رحمت تو، و اسلحه‌اش گریه است. یعنی گریه یکی از عوامل سرازیر شدن رحمت الهی بر جان ما است.
با گریه بر مصیبت‌های اباعبدالله می‌توانیم خودمان را آدم کنیم، زیرا از طریق تواضع است که می‌توان کبر و حسد و سایر رذایل اخلاقی را از بین برد و ظهور کامل تواضعِ در مقابل حق، گریه است و آن هم گریه‌ای با جهت‌گیری دقیق که برای امام حسین صورت می‌گیرد.
چون با سلام بر اباعبدالله قلب جهت گرفت، دیگر نمی‌خواهد سلام را تمام کند و این صد سلام آنچنان دل را جذب می‌کند و روح را مملوّ از محبّت به این خاندان می‌نماید که گویا انسان با همه بهشت‌های عالم مرتبط شده است. چه کسی است که بتواند دل از اُنس با امام حسین و اصحاب آن حضرت برکَنَد؟
شما هم با سلام بر اباعبدالله به حالی می‌رسید که به سادگی سلام بر مولایتان را رها نمی‌کنید و نمی‌خواهید دل از او بکنید و به چیز دیگر دل بسپارید می‌گویی:
«السَّلامُ عَلَى الْحُسَینِ وَ عَلَى عَلِی بْنِ الْحُسَینِ وَ عَلَى أَوْلادِ الْحُسَینِ وَ عَلَى أَصْحَابِ الْحُسَینِ»