حجت الاسلام رفیعی: شرط پیامبر(ص) برای تضمین بهشت

حجت الاسلام «ناصر رفیعی»، در یکی از سخنرانی های خود در مورد «کم توقع بودن و جایگاه تلاش زیاد در زندگی» به دیدگاه حضرت امیر(ع) نسبت به این مساله اشاره کرده و آنچه را که آن حضرت(ع) درباره کار و تلاش و دوری از درخواست از دیگران مطرح کرده، مورد بررسی قرار داده است. در ادامه بخش هایی از این سخنرانی تقدیم حضورتان می شود:

حضرت امیر(ع)‌در حکمت یکصد و پنجاهم نهج البلاغه می فرماید: «يُقَصِّرُ إِذَا عَمِلَ وَ يُبَالِغُ إِذَا سَأَلَ» (چون كار كند از آن کم می گذارد اما وقتی چيزى می خواهد تا آخرش را طلب می کند)؛ یعنی از آن دسته از کسانی نباشید که در کار و تلاش کوتاهی می کنند، ولی در رو انداختن به مردم و مسالت کردن از آنها کوشا و فعال هستند، یعنی توقع بالایی دارند، به راحتی دست خود را جلو این و آن دراز می کنند، ولی خودشان کمکار و کم همت هستند.

یکی از چیزهایی که به شدت مذمت شده، سوال کردن است یعنی اظهار فقر و نداری و رو انداختن به دیگران. قرآن می فرماید: فقرای مدینه که در صفه می نشستند بسیار عفیف بودند، گاهی دو شب گرسنه می خوابیدند، جا و مکان نداشتند ولی اگر غریبه ای در مدینه می آمد و آنها را می دید از بس باعفت بودند آدمی که نمی شناخت فکر می کرد که آنها ثروتمند هستند، صورت شان را با سیلی سرخ نگه داشته بودند.

یک وقت گروهی خدمت رسول گرامی اسلام(ص) آمدند و نشستند و گفتند حاجت بزرگی داریم، آقا فرمود: بگو حاجتت چیست؟ گفتند که می خواهیم بهشت را بر ما تضمین کنید. پیامبر(ص) فرمود: من این کار را برایتان انجام می دهم، ولی شما هم یک کاری برای من انجام دهید و آن اینکه سعی کنید در زندگی تان رو به مردم نیندازید.

فردی نزد امام صادق(ع) آمد و گفت: من باربر هستم و مدتی است که دستانم توان نگاهداری بار را ندارد، حضرت(ع) نفرمود که از ماه آینده بیا در خانه من و هر ماه بیست درهم بگیر و برو، فرمود: عیبی ندارد بار را روی سرت بگذار و با دستت کمک کن و ببر.

در واقع نمی گذاشتند گداپروری و تکدی گری شود. گاهی کاسب ها به من می گویند آیه ای یاد دهید که کاسبی مان بگیرد، می گویم این آیه را بخوانید یا بنویسید و در مغازه تان نصب کنید. اباذر گفت: هر کس این دو آیه را در زندگی اش به کار ببرد کفایت اش می کند خصوصا برای رزق و روزی.

 این آیه سوره طلاق که می فرماید: «وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا»؛ روایت است وقتی این آیه نازل شد عده ای گفتند دیگر کار نمی کنیم خدا گفته است که روزی می دهد، پیامبر(ص) به شدت ناراحت شد و فرمود: چه چیز شما را بر این کار واداشت؟ گعرض کردند: ای رسول الله(ص)!، خداوند متعال روزی ما را بر عهده گرفته است، بنابراین به عبادت روی آوردیم. پس فرمودند: هر کس اینگونه رفتار کند، خواسته اش یا دعایش مستجاب نمی شود. سپس فرمود: من مردی را که برای کسب روزی سعی نمی کند، دشمن می دارم، سپس به پروردگارش می گوید، مرا روزی بده و دعا و خواسته را رها می کند.
 

روزی حضرت امیر(ع) و پیامبر(ص) نشسته بودند که حضرت رسول(ص) فرمود: علی جان گرسنه هستیم، حضرت(ع) بلند شد و در باغات مدینه زنی را دید که در حال کشیدن آب از باغات مدینه بود؛ سوال کرد: آیا می خواهی کمکت کنم؟  آن زن قبول کرد و بعد از آنکه حضرت(ع) چندین بار آب از چاه بیرون کشید، آن زن به عنوان مزد به ایشان خرما داد.

می خوهم بگویم کار عار نیست، الان مشکل جامعه ما این است که همه کار اداری می خواهند و می گویند مدرک دارم. در حالی که در کشورهای اروپایی شخص با مدرک بالای دانشگاهی راننده تاکسی است، یا کارهای دیگر می کند.

انبیاء نیز همه چوپانی کرده اند. لذا حضرت امیر(ع) فرمود: «از کسانی نباشید که در کار تنبل و در دراز کردن دست به سوی مردم زرنگ هستند.»