صف‌آرایی شیطان و جنود شیطان در برابر امام حسین(ع)

وارث: حجت الاسلام محمد مهدی میرباقری در جمع عزاداران حسینی با تاکید بر تداوم و اصرار بر ذکر و یاد خدا اظهار کرد: بنده بایستی در صبح و شام خدا را تسبیح کند در نتیجه این دوام ذکر انسان اهل ذکر می شود که خدا و ملائکه برای این بنده کثیرالذکر صلوات می فرستند.

مدرس سطح عالی حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: منظور از ذکر دائم، ذکر لفظی نیست بلکه بنده در مقام ذکر باید به جایی برسد که آنچه مرضی رضای حق نیست را مرتکب نشود تعلقات را رها و ترک معصیت کند.

رئیس فرهنگستان علوم اسلامی با هشدار اینکه شیطان با تمام قوا تلاش می کند ذکر را از انسان بگیرد بیان کرد: شیطان برای گرفتن توفیق ذکر از انسان تلاش می کند تا غفلت را در وجود انسان تقویت کند مخصوصا در لحظات ذکر مثل نماز اول وقت. اگر دوام ذکر در انسان ایجاد شود خدا هم از انسان یاد می کند و شامل ذکر الهی می شود و اینجاست که انسان را به مقام نفس مطمئنه می رساند.

وی با تاکید براینکه نفس مطمئنه پاداش انسان دوام الذکر است خاطرنشان کرد: ذکر خدا برای انسانی که دائم الذکر است درجاتی دارد که محور این ذکر الهی وجود مقدس نبی اکرم (ص)است.

ذکر و توجه خدا به بنده همین است که انسان را از ظلمات به نور سیر می دهد، وادی نور، وادی ذکرالله است که اگر کسی به وادی ذکر الهی راه یافت خدا متوجه اوست و توجه خدا به بنده نور الهی است که در نهایت به مقام اطمینان نفس می‌رسد. نوری که خدا به قلب بنده نازل می‌کند و او را از ظلمات به وادی نور می‌برد همان شعاع نور نبی اکرم(ص) که مثل نور خداست و از این رو  گفته می‌شود که پیامبر اسلام خود ذکر است.

رئیس فرهنگستان علوم اسلامی افزود: وقتی قلب پیامبر متوجه اهل ذکر شود، سبب تطهیر و سیر دادن انسان از تاریکی گناه به وادی نور و پاکی است از این رو اصل ذکر در آن وجود پاک است و همه برای پیامبر صلوات می فرستند.

یاد خدا یعنی توجه و شعاعی از نور پیامبر به مومن می افتد و این شعاع نور وجود پیامبر به قلب مومن است که مومن را آرام می کند و به مقام الا بذکرالله تطمئن القلوب می‌رسد. وقتی خدا برای بنده خود ذکر می گوید نتیجه آن قلب مطمئن و آرام مومن است و ازین رو بوده که همه هم و غم شیطان گرفتن ذکر و توجه انسان است.

میرباقری با بیان مثال زندگی ابراهیم خلیل الله اظهار کرد: حضرت ابراهیم با ذکر خدا امتش را نجات داد این نفس آرام و مطمئن آن حضرت بود که وقتی او را در آتش انداختند، آنچه تکلیفش بود انجام داد و شیطان در آن لحظه نتوانست حضرت را دچار غفلت کند.

/د115