علامه دوانی گفت: در سفر اولی که به نجف اشرف رفتم، یک پیرزن اصفهانی در کاروانمان بود. دیدم این پیرزن اصفهانی بقچه‌ای دارد، ظهرها باز می‌کند و از آن بقچه، یک مقدار نان خشک روستایی را خیلی با لذت می‌خورد و شب‌ها هم همین‌طور بود.