حسین(؏)نفس مطمئنه

وقتی پروردگار عالم اراده فرمود که 
توبه ی آدم(؏) را قبول نماید پرده از 
جلوی چشمش برداشته شد و در ساق عرش، 
اسامی خمسه ی آل عبا را دید
حضرت آدم(؏) سؤال کرد: 
ای جبرئیل آنان را چگونه بخوانم؟! گفت: 
بگو: «یا حَمیدُ بِحَقِّ مُحمّدٍ یا عالِیُ بِحَقَّ عَلی
یا فاطِرُ بِحَق فاطِمَة یا مُحسِنُ بِحَقِّ الحَسَنِ 
و الحُسینِ ومِنکَ الإحسانُ»

حضرت آدم(؏) سؤال کرد: 
چرا درموقع بردن نام حسین(؏)
قلبم شکست و اشکم جاری شد؟! 
جبرئیل عرض کرد: چون برای فرزندت 
مصیبتی رُخ می دهد که تمام 
مصایب در کنار آن کوچک است
آدم(؏) پرسید: آن مصیبت چگونه است؟! 

جبرئیل گفت:
او را با لب تشنه می کشند در حالی که 
غریب و تنها است و یار و یاوری ندارد 
و اگر ای آدم او را در آن روز ببینی 
که می گوید:
«وای از تشنگی و کمی یار و یاور» 
تشنگی چنان بر او غلبه می کند که آسمان 
به چشمش تیره و تار می آید 
مثل اینکه دود فاصله شده است
پس هیچ کس او را یاری نمی کند 
مگر با شمشیر که به جانش افتند 
و او را مانند گوسفند ذبح می کنند 
و سرش را از قفا ببرند و دشمنان 
پس از کشتن اموالش را غارت نمایند 
و سرهای او و یارانش را شهر به شهر بگردانند 
و زنانش را اسیر نمایند ..

بحارالأنوار، ج ۴۴، ص۲۴۵
حسین(؏)نفس مطمئنه، ص۴۱