هیئت‌های مذهبی غافل از امام شناسی

حجت الاسلام قنبریان گفت: ارتباط به معنای پیوند، همبستگی و اتصال است در جایی پیوندی دو سویه اتفاق می‌افتاد و فرد را به فردی دیگر متصل می‌کند. این ارتباط و اتصال تکالیفی برعهده هر دو طرف آن می‌گذارد که عمل کردن لازمه این پیوند است و چه بسا اگر نباشد در نفس ارتباط اشکال وارد می‌کند.

ولایت رسول خدا (ص) جلوه‌ای از ولایت خداوند است و ولایت ایشان پس از آن حضرت از طریق افراد خاصی که بارها در احادیثی از آن حضرت و اشارتی از آیات قرآن کریم به آن اشاره شده استمرار میابد. خداوند به منظور حفظ وجود هدایتگران راستین بر روی زمین، امامان معصوم (ع) را به این مسئولیت گمارد و آنان پس از ختم نبوت، عهده‌دار وظیفه بسیار مهم امامت کرد. مردم برای زیست انسانی و رسیدن به سلوک و راه و رسم زندگی درست نیازمند امام هستند، در حقیقت نیاز مردم به امام نیاز واسطه گری برای رسیدن به جایگاه انسان کامل است. پیامبر گرامی اسلام در حدیث ثقلین به خوبی جایگاه امام را در کنار قرآن برای خارج نشدن از راه مستقیم و لزوم تمسک به آنان اشاره کرده است. إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی ما إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بهما لَنْ تَضلُّوا أبَداً و إنّهما لَنْ یَفْتَرِقا حَتی یَرِدا عَلَیَّ الحَوْضَ. همانا من دو چیز گرانبها را در میان شما باقی می‌گذارم، کتاب خدا و اهل بیتم را، تا زمانی که به این دو چیز گرانبها تمسک کنید گمراه نخواهید شد، این دو از یکدیگر جدا نخواهند شد تا اینکه روز قیامت در کنار حوض کوثر نزد من برگردند.

حجت الاسلام محسن قنبریان استاد حوزه در این باره گفت: رابطه امام به عنوان یک انسان کامل با خدای متعال رابطه تصویر است با صاحب تصویر. امیرالمؤمنین (ع) خدانما است و اراده‌ای جدای از اراده الهی ندارند؛ اما فقرش نسبت به خدای متعال بسیار زیاد است.

وی افزود: علامه جوادی آملی می‌فرمایند؛ «زیارت جامعه کبیره روی دیگر دعای جوشن کبیر است»؛ یعنی مظاهر اسمائی که در جوشن می‌خوانیم را در زیارت جامعه کبیره می‌خوانیم. این زاویه دید بسیار نفیس است نه راه به غلو دارد و نه راه به تقصیر دارد.

قنبریان تصریح کرد: نکته دیگر اینکه ما وقتی در مقام وعظ و خطابه و منبر می‌خواهیم مخاطب را از یک نقطه به نقطه دیگر برسانیم در حقیقت باید مخاطب را از امام‌شناسی به خداشناسی برسانیم تا کار را تمام کرده باشیم.

وی گفت: به نظر باید در نوحه‌ها و سروده‌های مداحان این سه‌گانه باشد تا چرخه کامل شود و بتواند مخاطب را از نقطه‌ای بگیرد و به نقطه دیگر برساند. یک بُعد، بُعد منقبت و فضائل است، دیگر این که این کسی که فضایلش را گفتی رابطه‌اش را با خدا می‌گوئید و یک بُعد هم بُعد مرثیه است.

قنبریان بیان کرد: نکته قابل تأمل این که هر جا اهل بیت (ع) فضیلت اخلاقی یا عرفانی خود را بروز می‌دادند، دست قدرت حق را نشان می‌دادند. حتماً پشت سر آن چهره، بندگی حضرات معصومین نشان داده می‌شد تا مردم سراغ آدرس غلط نروند. مثلاً بلند می‌شود، وضو می‌گیرد، نماز می‌خواند از خدا می‌خواهد تا آن اتفاق بیفتد در حالی که امام اراده هم بکند کافی است.

استاد حوزه تصریح کرد: انسان والایی که آن‌گونه کمالات اخلاقی داشته و این چنین هم بنده خدای متعال بوده، وقتی مقتل‌اش خوانده شود دیگر لازم نیست روضه مکشوف خوانده شود، ادامه داد: معمولاً در طبع مداحان ما و شعرای ما اخذ شده که یک کرامت اخلاقی از سید مظلومان می‌گویند بعد متناسب با همان روضه‌ای می‌خوانند. خیلی هم به دل‌ها هم می‌نشیند.

وی گفت: روضه یکی از اعمالی است که ما مخلص می‌شویم؛ اما در منبر یا جاهای دیگر ممکن است حضور ذهن نداشته باشیم. هیئت خوب و یک جلسه خوب حتماً باید یک روضه خوبی داشته باشد، به خود امام بپردازد، و نباید همه‌اش برای خودمان، برای خودِ گناهکار یا خودِ عاشق‌مان صرف شود.

منبع: مهر