انسان ها در بسیاری از کارهای روز مره خود به یکدیگر محتاج و نیاز به همدیگر دارند؛ هر چه انسان بتواند احتیاجات خود را به دیگران کمتر کند و امور مربوط به خود را خودش انجام دهد، عزت و احترام او بالا تر می رود.
جاذبه های کاذب دنیا و اموال زیاد آن، برای انسان چیزی جز حسابرسی سخت تر در قیامت ندارد، پس چه بهتر است که آدمی خود را از زینت های این زندگی موقتی دوری کند تا در زندگی ابدی راحت تر باشد.
آدمی چون ذاتا خوشی و لذت را دوست دارد اگر اعتقاد به معاد و آخرت نداشته باشد ومرگ را فنا و انتهای دنیا بداند، حب دنیا در دلش روز افزون می شود و منجر به دوری از خدا و فرار از آخرت می گردد.
