چرا موعظه منبری‌های قدیم اثر داشت؟

حجت‌الاسلام میثم علی‌پناه، سخنران مذهبی در فصل پنجم برنامه هلال با موضوع «امر به معروف و نهی از منکر» به سخنرانی می‌پردازد که در قسمت بیست‌‌وهفتم اظهار داشت: «ذات نایافته از هستی بخش/ کی تواند که شود هستی بخش!» طلبه‌ها می‌گویند فاقد شی نمی‌تواند معطی شی باشد! بسیاری از مواقع که موعظه ما اثر نمی‌کند به دلیل این است که خود ما عامل نیستیم.

وی افزود: آمرین به معروف و نهایان از منکر بدانند که بدترین درکات و درجات جهنم برای آمر به معروفی است که خود آن را ترک کرده باشد. برای ناهی از منکری است که خود منکر را مرتکب شود. واعظی بود که در زمان سخنرانی سرش را پایین می‌انداخت، از او سؤال شد معمولاً وعاظ، بالای منبر سرشان را بالا می‌گیرند و با مردم ارتباط عاطفی برقرار می‌کنند، شما چرا سرشان را پایین می‌اندازید؟ او پاسخ داد: می‌خواهم از لعنت قرآن فرار کنم که می‌فرماید: چرا به آنچه عامل نیستید، مردم را دعوت می‌کنید؟ این گناه بزرگی است.

علی‌پناه تصریح کرد: زمانی که من به اندازه پرژ‌کتور نور داشته باشم، می‌توانم به اندازه یک چراغ به مردم نور دهم. اینکه دیده می‌شود، وعاظ قدیم برروی منبر موعظه می‌کردند و تأثیر می‌کرد، برای این بود که قبل از اینکه حرف بزنند، خود عمل می‌کردند.

این سخنران مذهبی گفت: مرحوم حاج مقدس از وعاظ قدیمی تهران بود که قبل از اینکه حرفی بزند عمل می‌کرد. فردی نقل می‌کرد که حاج مقدس منبری محبوب پدرم بود و همیشه او را دعوت می‌کرد. آخر مجلس به او ۱۵۰ تومان می‌داد اما او ۵۰ تومان را پس می‌داد و می‌گفت ما نان، پنیر و انگور می‌خوریم و این از سر ما زیاد است. او ۱۰ شب رایگان منبر می‌رفت، فردی بدون محاسن، تغییر می‌کرد و یا جوانی اهل نماز می‌شد. مشابه این وعاظ در تهران در گذشته زیاد داشتیم.