ثواب کسى که بر سر یتیمى دست کشد
*ثواب کسى که بر سر یتیمى دست کشد
1- «عَنْ غیاث بْنِ إبراهیم عَنِ الصَّادِقِ عَنْ أبیه عَنْ آبَائِهِ(ع) قَالَ: قَالَ علی بْنِ أبی طَالِبٍ(ع) وَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ وَ لَا مُؤْمِنَةٍ یَضَعُ یَدَهُ عَلَى رَأْسِ یَتیمِ تَرَحُّماً لَهُ إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِ شَعْرَةٍ مَرَّتْ یَدُهُ عَلَیْها حَسَنَةً»
غیاث بن ابراهیم از امام صادق(ع) و آن حضرت از پدران بزرگوارش(ع) روایت کرده است که امیرمؤمنان على(ع) فرمود: هیچ مرد و زن با ایمانى نیست که دست نوازش بر سر یتیمى بکشد، مگر آنکه خداوند به شماره هر مویى- که با دست او تماس داشته است- یک حسنه براى او ثبت مى‌کند.
2- «عَنِ الْحَسَنِ بْنِ السری عَنْ أبی عبدالله(ع) قَالَ: مَا مِنْ عَبْدٍ یَمْسَحُ یَدَهُ عَلَى رَأْسِ یتیمٍ رَحْمَةً لَهُ إِلَّا أَعْطَاهُ اللَّهُ بِکُلِ شَعْرَةٍ نُوراً یَوْمَ القیامَةِ»
حسن بن سرى از امام صادق(ع) روایت کرده است که فرمود: هیچ بنده‌اى نیست که از روى دلسوزى و مهربانى دست بر سر یتیمى بکشد، مگر آنکه خداوند در روز قیامت به شماره هر مویى (از آن یتیم) نورى به او کرامت فرماید.
3- «عَنْ جَابِرٍ عَنْ أبی جَعْفَرٍ(ع) قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): مِنْ أَنْکَرَ مِنکُمْ قَسْوَةَ قَلْبِهِ فَلْیُدْنِ یَتیماً فَیُلاطِفَهُ وَ لیمْسَحْ رَأْسَهُ یَلِینُ قَلْبُهُ بِإِذْنِ اللَّهِ إِنَّ لِلْیَتیمِ حَقّاً وَ قَالَ فی حدیث آخَرَ یقعده علی خِوَانِهِ وَ یَمْسَحُ رَأْسَهُ یَلینُ قَلْبُهُ فَإِنَّهُ إِذَا فَعَلَ ذلک لَانَ قَلْبُهُ بِإِذْنِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ»
جابر از امام محمدباقر(ع) روایت کرده است که رسول خدا(ص) فرمود: کسى که از قساوت و سنگدلى خود ناراحت باشد (و چاره آن را نداند)، یتیمى را به نزد خود فرا خواند و نسبت به او مهربانى کند و دست نوازش بر سر او بکشد، دل او به اراده خداوندى نرم مى‌شود، به درستى که یتیم بر دیگران حقى دارد (و مهربانى به او پاسخگوى این حق تواند بود).
در حدیث دیگرى فرموده است: یتیم را بر سر سفره خود بنشاند و دست نوازش بر سر او بکشد، دل او (به خاطر این محبت) نرم خواهد شد، به راستى که اگر چنین کند، دل او به اراده خداوندى (اگر چه از سنگ باشد به تدریج) نرم مى‌شود.
*ثواب کسى که یتیمى را از گریه باز دارد
4- « عَنْ أبومریم الأنصاری قَال : قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): إِنَّ الیتیم إِذَا بکى اهْتَزَّ لَهُ الْعَرْشُ فیقول الرَّبُّ تَبارکَ وَ تَعَالَى: مَنْ هَذَا الذی أَبْکى عَبْدِی الَّذی سَلَبْتُهُ أَبَوَیْهِ فی صِغَرِهِ فَوَ عِزَّتی وَ جَلالی لَا یُسْکِتُهُ أَحَدُ إِلَّا أَوْجَبْتُ لَهُ الْجَنَّةَ»
ابومریم انصارى از رسول خدا(ص) روایت کرده است که فرمود: هر گاه یتیمى بگرید، عرش الهى به لرزه درآید و خداوند تبارک و تعالى فرماید: کیست که این بنده مرا- که در اوان کودکى پدر و مادرش را از او گرفته‌ام- به گریه واداشته است؟! به عزت و جلالم سوگند که هر کس او را از گریه باز دارد و آرامش کند، بهشت را براى او واجب مى سازم.