نقش انگشتری امامان معصوم(ع)
نقش نگین انگشتری، گزیده شعارها، نماد باورها و ارزش‌های پذیرفته هر شخص است؛ باورهایی که امیدآفرین هستند و با جهت‌گیری خاص سیاسی، همگان را به دعوتی خاص فرا می‌خوانند. در گذشته، پیشوایان دین و مردان الهی، عبارتی خاص بر روی نگین انگشترشان نقش می‌کردند و تاریخ‌نگاران، آن‌را ثبت و گزارش کرده‌اند.(قربانی، علی اصغر، امام کاظم (ع) از دیدگاه اهل سنّت)
هر یک از امامان معصوم(ع) انگشترهای مختلفی داشتند که بر آن عبارت‌هایی نوشته و حَک شده بود و محتوای بیشتر این عبارات، بیانگر تکیه و توکّل ائمّه اطهار(ع) بر خدای متعال و بندگی اوست و بدین وسیله مردم را نیز به این حقیقت دعوت می‌فرمودند.
نقش انگشتری امام معصوم(ع)
در روایات، نقش نگین انگشتری امامان(ع) با عبارت‌های مختلفی توصیف و ترسیم شده است. برخی از آن عبارات، در انگشتری چند امام معصوم(ع) مشترک است.
نقش انگشتری امام علی(ع): «اللَّهُ الْمَلِکُ وَ عَلِیٌّ عَبْدُه»؛ در نقلی دیگر فقط «اللَّهُ الْمَلِکُ» آمده است و «أَسْنَدْتُ ظَهْرِی إِلَى اللَّه». (شریف‌الرضی، خصائص الائمه(ع) و شیخ کلینی، الکافی و سید مرتضى، فضائل پنج تن(ع) در صحاح شش‌گانه اهل‌سنت، ترجمه: محمدباقرساعدى، ج 1، ص 344)
امام حسن مجتبی(ع): «الْعِزَّةُ لِلَّهِ» و «حَسْبِی اللَّه».(الکافی، ج 6، ص 473)امام حسین(ع) «حَسْبِی اللَّه» و «إِنَ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِه».(الکافی، ج 6، ص 473)امام سجّاد(ع): آن حضرت انگشتر امام حسین(ع) را که نقش «إِنَ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِه» داشت، در دست می‌کردند، همچنین دارای انگشترهایی با نقش‌های دیگری مانند «وَ ما تَوْفِیقِی إِلَّا بِاللَّه» و «خَزِی وَ شَقِی قَاتِلُ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی» نیز بودند.(الکافی، ج 6، ص 474 و بحارالانوار، ج 46، ص 14 و شیخ صدوق، ص 131).
امام باقر(ع): «رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْداً؛ پروردگارا مرا تنها مگذار» و «الْقُوَّةُ لِلَّهِ جَمِیعاً».(بحارالانوار، ج 46، ص 345 و کشف الغمة فی معرفة الأئمة)
امام جعفر صادق(ع): «اللَّهُ خالِقُ کُلِ شَیء» و «اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِی فَقِنِی شَرَّ خَلْقِک؛ خدایا! تو مورد اعتماد من هستی پس مرا از شرّ خلق تو نگهدار».(الکافی، ج 6، ص 473 و بحارالانوار، ج 48، ص 11) امام موسی کاظم(ع) «الْمُلْکُ لِلَّهِ وَحْدَه».( بحارالانوار، ج 48، ص 11)
امام رضا(ع):«ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ».(الکافی، ج 6، ص 474) امام جواد (ع) «حَسبیَ اللهُ حافِظی؛ بس است مرا خدایی که حافظ من است».( طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ص 91،».
امام هادی(ع): «الله رَبّی و هو عِصمَتی مِن خَلقِه؛ بس است مرا خدایی که حافظ من است» و «حِفْظُ الْعُهُودِ مِنْ أَخْلَاقِ الْمَعْبُود، حفظ اموری که خدا در ترک یا انجام آن با ما عهد بسته است، از خُلقیاتیست که خدا دوست دارد».(مکارم الاخلاق، ص 91 و ریاض الأبرار فی مناقب الأئمة الأطهار، ج 2، ص 460)
امام حسن عسکری(ع): «سُبْحَانَ مَنْ لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْض.(بحارالانوار، ج 50، ص 238).امام زمان حضرت حجت(عج) «أنا حجة‌الله و خالصته» و به نقلی «أنا حجّة الله».(نجم الثاقب فی أحوال الإمام الغائب، ج 1، ص 101)
با دقت در روایات می‌بینیم که ائمه اطهار(ع) هرکدام دارای چند انگشتر با نقوش مختلف بوده‌اند که بعضی از آن‌ها متعلق به پدرشان و یا از امامان گذشته در دست ایشان بوده است که با توجه به اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن زمان در هر مقطعی، انگشتری با نقشی خاص در دست می‌کردند تا مطلبی را به مردم بیاموزند، چراکه بیشتر ائمه در زمان خلفای ظالم زندگی می‌کردند و نمی‌توانستند تمام مطالب خود را به راحتی به دیگران بگویند، لذا از هر وسیله‌ای حتی نقش انگشتر خود برای این هدف استفاده می‌کردند.
انگشتر عقیق در روایات
پیامبر اکرم(ص) فرمودند: «هر کس انگشتر عقیق در دست کند خداوند حوائجش را برآورده میکند».(کافی:جلد6، صفحه470).
امیر مومنان،علی (ع) می‌فرماید: «کسی‌که انگشتر عقیق در دست کند و دو رکعت نماز با آن بخواند، ثواب آن دو رکعت، برابر با هزار رکعت نمازی است که بدون انگشتر عقیق بخواند».
امام صادق(ع) از خواص عقیق به جلوگیری از خونریزی شدید اشاره کرده‌اند و فرموده‌اند که از خونریزی شدید و گرفتار بلا شدن جلوگیری میکند.(مکارم الاخلاق ص 88).
امیر مؤمنان(ع) فرمودند: «هیچ دستی نزد خداوند در هنگام دعا محبوب‌تر از دستی نیست که در ان انگشتر عقیق باشد». (بحارالانوار)
فواید سنگ یاقوت از دیدگاه ائمه اطهار(ع)
امام صادق (ع): انگشتر یاقوت به دست کردن مستحب است و ثواب دارد.(وسائل الشیعه، جلد 5 صفحه92)
امام رضا(ع) از قول جدشان امام صادق(ع) می‌فرماید: انگشتر یاقوت در دست کنید همانا یاقوت دست نمودن فقر را دور می کند و از بین می‌برد.(کافی ، جلد6 ، صفحه 471)
پیامبر(ص) به یکی از اصحاب خود فرمود: «انگشتر یاقوت زرد در دست کن تا فقیر نشوی».(مکارم الاخلاق ص 89)
/س.ب215