خوشا به حال کسانی که در فاطمیه کمال جِد و جهد را به کار بندند

ایشان خطاب به شاعران و خدمتگزاران فاطمیه گفتند: خوشا به حال شما؛ آنهایی که در تهران و اصفهان و بقیه بلاد، این توفیق را پیدا کردند که روز شهادت حضرت زهرا را احیا کنند. این‌ها اینجا نمی‌فهمند و به عظمت کارشان نمی‌رسند. دو وقت می‌فهمند: یکی دم جان دادن و یکی هم هنگام قیامت کبری. قضیه حـضرت زهرا این است.

مشروح بیانات مرجع عالیقدر شیعیان در این دیدار به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم

هر کسی سه مرحله دارد. یک روایتی است گنجینه علم است. آن روایت این است «رَحم الله مَن عَرف من أین وفی أین وإلی أین»؛ رحمت خدا بر آن کسی که به سه کلمه عارف بشود: کلمه اولی: بداند از کجاست. کلمه دوم: بداند در کجاست. کلمه سوم: بداند مستقر و مقامش کجاست. از کجا آمده؛ در کجا هست؛ به کجا می‌رود. تمام علم در این سه کلمه است. هر کسی مبدأی دارد، وسطی دارد، منتهایی دارد.

صدیقه کبری فاطمه زهرا کسی است که نه قابل ادراک است، نه قابل وصف و بیان است. این کلام رأس و رئیس مذهب است: إنما سمیت فاطمة فاطمة لأن الخلق فطموا عن معرفت‌ها. عقل در این حدیث متحیّر است. «إنما» برای انحصار است. اسم او فاطمه شد، برای اینکه تمام خلق از معرفت او بریده شدند. حالا کسی که علما، حکما، عرفا، در کمال علم، حکمت، عرفان از درک مقام او عاجز باشند، این حقیقت چه گوهری است؟!

به قدری مسأله دقیق است. اما مبدأ وجود او: خُلق فاطمةُ مِن نور عظمة الله. این اول وجود است. آفریده شد فاطمه زهرا از نور عظمت خدا. اگر تمام عقلای عالم جمع شوند، کجا می‌تواند چشم عقل، دیده ادراک، نور عظمت خدا را ببینند. این اول و مبدأ زندگی او. 

اما وسط. وسط زندگی یک سوره قرآن است. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم، إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ، فَصَلّ‏ِ لِرَبِّکَ وَ انحْرْ، إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأبْترَ؛ عطایی که خدا به خاتم کرده است.

خاتم شخص اول عالم است. رأس و رئیس تمام انبیاء، اولیاء، همچو کسی را خدا بر او منّت گذاشته است: ما به تو کوثر دادیم. فاطمه این است.

بعد آیه دوم: فَصَلّ‏ِ لِرَبِّکَ وَ انحْرْ؛ به شکرانه این نعمت که ما به تو دادیم نماز بخوان و قربانی کن.

آیه سوم: إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأبْترَ؛ نسل تو جهان را پر می‌کند به وسیله این کوثر. اسم ما، دین ما احیاء می‌شود به وسیله این کوثر. وسط زندگی فاطمه هم این است.

علم حسنی، شجاعت حسینی، عبادت سجادی، مآثر باقر، آثار جعفری، علوم کاظمی، حجج رضوی، جود تقوی، نقاوت نقوی، هیبت عسکری، غیبة الاهیه آن کسی که یَمْلَأُ الله الْأَرْضَ به عَدْلًا وَ قِسْطاً بعد ما مُلِئَتْ ظُلْما و جَوْراً، همه این‌ها میوه وجود فاطمه زهرا است. این گوهر را کی شناخته است؟

آخر چیست؟ آخر غوغایی است که قابل وصف نیست. محشر فاطمه زهرا این است. وقتی سر از خاک بر می‌دارد، در هودجی او را می‌نشانند؛ محمل او این است: ظاهرش رحمت پروردگار است، باطنش عفو خداست. چهار دسته از ملائکه با پرچم در رکاب اویند. یک طائفه با پرچم تکبیر. یک طائفه با پرچم تسبیح. یک طائفه با پرچم تحمید. یک طائفه با پرچم تکبیر. چهار عده از ملائکه با چهار عَلَم، دور اویند. یعنی چه؟ یعنی تمام خلاصه دین در چهار کلمه است. سبحان الله والحمدلله ولا إله إلا الله والله اکبر. عَلَم تسبیح و تکبیر و تهلیل و همه این‌ها افراشتهٔ دست فاطمه زهرا است. این گوهر قابل وصف نیست و قابل درک نیست.

خوشا به حال کسانی که در فاطمیه کمال جِد و جهد را به کار بستند برای اینکه نام او را، مصائب او را احیاء کنند. نص قرآن این است. قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى‏؛‌ای پیغمبر ما به این مردم بگو: من از شما اجری نمی‌خواهم الا یک مطلب. آن مطلب چیست؟ مودت به ذی القربی من. بعد هم معین کرد به روایت معتبر نزد عامه و خاصه، فرمود: أقرب الناس إلیّ فاطمة. خدمت به فاطمیه این است. کیست که درک کند عظمت مطلب را. خوشا به حال شما؛ آنهایی که در تهران، در اصفهان، در بقیه بلاد، این توفیق را پیدا کردند که احیا کنند روز شهادت حضرت زهرا را. این‌ها اینجا نمی‌فهمند نمی‌رسند به عظمت کارشان. دو وقت می‌فهمند. یک وقت دم جان دادن. یکی هم هنگام قیامت کبری. قضیه حـضرت زهرا این است.

آن وقتی که همه انبیاء بیچاره می‌شوند، نص قرآن این است. فَلَنَسْئَلَنَّ الَّذینَ أُرْسِلَ إِلَیْهِمْ وَلَنَسْئَلَنَّ الْمُرْسَلین. حساب به این شدت است. از همه انبیاء سؤال می‌کنیم، حساب می‌کشیم، از آدم، از نوح، از ابراهیم، از موسی، از عیسی. فَلَنَسْئَلَنَّ الَّذینَ أُرْسِلَ إِلَیْهِمْ وَلَنَسْئَلَنَّ الْمُرْسَلین. بعد از آن‌ها که این‌ها برای آن‌ها ارسال شدند، از امتهای آن‌ها [هم حساب می‌کشیم]. آن وقت کار به جایی می‌رسد که همه می‌گویند: وانفسا! وقتی همه بیچاره شدند، ناگهان یکنفر پیدا می‌شود، گره از کار عالم و آدم باز می‌کند. او کیست؟! صدیقه کبری. این هم آخر کار است.

حدیث صحیح السند است، حدیثی که سند در صحتی باشد که علمای طراز اول رجال، مثل شیخ طوسی، نجاشی، شیخ مفید، سند آن را تصحیح کردند، این حدیث است:

زهرا می‌آید کنار عرش خدا، می‌ایستد، یک پیراهن غرقه به خون، روی سرش می‌اندازد، جبرئیل نازل می‌شود و می‌گوید: یا فاطمه! خدا به تو سلام می‌رساند، می‌گوید: هر چه می‌خواهی بخواه. دیگر حد و مرز در این دعا نیست. وقتی این خطاب می‌رسد، اول کلمه‌ای که می‌گوید: «یا رب! شیعتی». حالا کسانی که قدمی برداشتند که پهلوی شکسته او را به دنیا معرفی کنند، آن وقت چه مقامی دارند.

قدر این نعمت را بدانید. اینهایی که شعر درباره او گفتند، به هر بیتی، به هر فرد شعری، یک بیت در بهشت به آن‌ها داده می‌شود. اینهایی که مجلس او را بپا کردند و قدمی در راه او برداشتند، نزد همه معصومین، نزد همه امامزاده‌ها، آبروی مخصوصی دارند؛ یعنی این‌ها بروند به حرم حضرت معصومه، دختر موسی بن جعفر جور دیگر به این‌ها نظر می‌کند: این‌‌ همان است که برای مادر من که آن نیمه شب با آن غربت زیر خاک رفت و قبرش بی‌نشان ماند، همچو قدمی برداشته. بروند کنار قبر امام هشتم او نظر دیگری به این‌ها می‌کند.

ان شاء الله همت کنید، امسال غیر از سالهای دیگر باید باشد. باید مضاعف باشد. ایام عید مردم را غافل نکند از این مصیبت عظمی.

امام ششم یک دعا کرده است و آن دعای این است که رحم الله من أحیاء أمرنا؛ خدا رحمت کند کسی که امر ما را زنده کند. امر آن‌ها ریشه‌اش در حق مادرشان زهراست. آن رحمت چه رحمتی است؟ وَرحمة ربک خیر مما یجمعون.

از امروز هم همه شما که خدمتگذار حضرت زهرا هستید، این عمل را ترک نکنید: از اول قرآن شروع کنید، به قدری که می‌توانید هر روزه بخوانید، به خود امام زمان هدیه کنید. دست آن حـضرت بالای سر شماست. به این عمل سعادت دنیا و آخرتتان تأمین است.