این مناجات، شبهه های سالک و شک های منکر را رفع می کند

با پشت سر گذاشتن ماه رجب، وارد حریم و قرقگاه دیگری از حریم ها و قرقگاه های عظیم الهی می شویم. خوشا به حال بندگان شایسته خدا که به سلامت و با دست پر، حریم رجب را پشت سر گذاشته اند و امروز وارد ماه شعبان شده اند ماهی که ماه رسول الله صلی الله علیه و آله و سلّم است.

عارف بالله آیت الله حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی در "مراقبات" درباره ارج و قرب معنوی این ماه می نویسد:  این ماه براى سالک الى الله بسیار با ارزش است . یکى از شبهاى قدر در این ماه است و کسى در آن متولد شده که خداوند به واسطه او وعده پیروزى به تمامى دوستان ، پیامبران و برگزیدگانش - از زمانى که پدر ما حضرت آدم على نبینا و آله و علیه السلام  در زمین ساکن شده - داده است و وعده داده ، به وسیله او، بعد از پر شدن زمین از ظلم و جور، آن را پر از قسط و عدل نماید.  از مقام آن همین بس که ماه رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم  بوده و حضرتش صلى الله علیه و آله و سلم  فرمودند: "شعبان شهرى  رحم الله من اعاننى على شهرى /  شعبان ماه من است، خداوند کسى را که مرا در ماهم یارى کند، بیامرزد."

کسى که از این دعوت بزرگ آگاه شود، باید بکوشد که از دعوت شدگان این دعوت گردد . این جانشین و برادر او امیرالمؤمنین است که مى فرماید : "ما فاتنى صوم شعبان مذ سمعت منادى رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم  ینادى فى شعبان ؛ فلن یفوتنى ایام حیاتى ان شاء الله / از زمانى که نداى منادى رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم را که براى روزه این ماه ندا مى کرد شنیدم ، هیچ گاه روزه این ماه را از دست نداده و در تمام عمرم آن را از دست نخواهم داد؛ اگر خدا بخواهد ." این درباره روزه این ماه بود و مى توان کمک به آن حضرت صلى الله علیه و آله و سلم را از جهات دیگر مانند نماز، صدقه ، مناجات و تمام کا رهاى خیر با روزه این ماه مقایسه نمود.

ارزش  و اعتباری که مناجات شعبانیه دارد

این مناجات ، مناجات معروفى است و اهلش به خاطر آن با ماه شعبان مأنوس شده و به همین جهت منتظر و مشتاق این ماه هستند. این مناجات شامل مطالب اساسى در مورد چگونگى معامله بندگان با خداى بزرگ بوده و آداب خواستن ، دعا و طلب آمرزش از او را، آن گونه که شایسته است ، بیان مى کند و استدلالهاى جالب توجهى جهت امیدوار شدن به درگاه خدا که با مناجات با او مناسب است در بر دارد  و به روشنى ، ملاقات ، نزدیکى و دیدن خدا را معنى مى کند و به این ترتیب شبهه هاى سالک ، شک هاى منکر و وحشت اهل شک را برطرف مى کند و نیز اشاره اى به شناخت نفس و این که شناخت آن باعث شناخت پروردگار است دارد.

از چشم دل پرده ها باید بیفتد تا بدانی چه می خواهی

تمام کلام این که این مناجات ، از اعمال مهم این ماه است و نه تنها ماه ، که سالک نباید بعضى از فرازهاى آن را در طول سال ترك کند و در قنوتها و سایر حالهاى عالى خود، خیلى با آن مناجات نماید و وقتى که مى گوید : "و انر ابصار قلوبنا بضیاء نظرها الیک ، حتى تخرق ابصار القلوب حجب النور، فتصل الى معدن العظمه ، و تصیر ارواحنا معلقه بعز قدسک/  و دیدگان ما را با نور نگاه آن به حضرتت روشن بفرما تا آنگاه که چشمهاى دل پرده ها و مانعهاى نورى را پاره کرده و به معدن بزرگى برسد و روحهاى ما به عزت پاکیت وصل شود ."  از گفته خود غافل نباشد . و تأمل کند، آیا قلب او چشم دیدن نور را دارد؟ پرده هاى نورى

چیست ؟ و معدن بزرگیى که در پوشش پرده هاى نورى قرار دارد، کدام است ؟ تا بداند چه مى گوید و از پروردگارش چه مى خواهد . چون کسى که نمى داند از خدا چه مى خواهد نمى توان گفت: فلان چیز را خواسته بلکه باید گفت : الفاظى را به زبان آورده است . خداوند در قرآن مى فرماید : "اى کسى که وقتى او را بخوانند، به داد بیچاره رسیده و گرفتارى او را برطرف مى کند. " و مى فرماید : "بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را ." نیز مى فرماید : "از فضل خدا بخواهید، زیرا خدا با شما مهربان است ." و نمى فرماید:  الفاظ را به زبان آورید.بهر حال این مناجات بزرگى است و یکى از ارمغانهاى آل محمد صلى الله علیه و آله و سلم

است که بزرگى آن را کسى درک می کند که قلب سالم و گوش شنوایى داشته باشد و اهل غفلت از درك فواید و نورهاى آن بى بهره اند.

بیان امام صادق (ع) در ارزش نعمت مناجات

بیشتر مردم قدر نعمت مناجات را نمى دانند . مناجات شامل معارف بالایى است که به جز اهلش که همان اولیاى خدا هستند و از طریق کشف و شهود به آن رسیده اند، کسى از آن آگاهى ندارد و رسیدن به این معارف از راه مکاشفه از بهترین نعمتهاى آخرت است که قابل مقایسه با هیچ کدام از نعمتهاى دنیا نیست . امام صادق علیه السلام  در این فرمایش ، ارزش این نعمت را این گونه بیان مى کنند : "اگر مردم برترى شناخت خدا بر سایر نعمتها را مى دانستند، به زیباییهاى زندگى دنیا که در اختیار دشمنان ما گذاشته شده ، چشم نمى دوختند؛ در نعمت شناخت خدا قرار گرفته و مانند لذت کسى که همیشه در بهترین جاهاى بهشت با

دوستان خدا به سر مى برد، از آن لذت مى بردند..."

/ف.م214