حجت الاسلام علی پناه: مقصد حسینی شدن است

 آیت الله مجتهدی می فرمودند اکنون که نمی توانیم در آن شرایط دستمان را به دامان امام حسین علیه السلام برسانیم پس بیایید به گونه ای زندگی کنیم که در آن روز و در آن شرایط خود سیدالشهدا به فریادمان برسد. اگر ما مهدی پسند زندگی کنیم، آقا پیش ما می آید و نیازی نیست ما چهل روز به خودمان سختی بدهیم که ایشان را ببینیم.

چه کنیم که در روز محشر به چشم ابی عبد الله علیه السلام بیاییم؟ ایشان فرمودند اگر می خواهید در قیامت در میان شیعیان ما باشید، راه این است که به سیره و روش من اقتدا کنید. شیعه من آن کسی است که علاوه بر علم، عمل صالح هم داشته باشد و خودش را در میدان عمل نشان بدهد. اگر ما می دانستیم در زیارت ابی عبد الله چه برکاتی نهفته است، به فرموده امام صادق علیه السلام، می مردیم؛ ایشان فرمودند اگر مردم می دانستند در زیارت جد ما چه برکات و آثاری است، از شوق می مردند. قصه سفره ابی عبد الله یک قصه منحصر به فرد است. این قصه را خدا فقط برای وتر موتور انداخت؛ فقط برای یکی یک دانه خودش حضرت حسین علیه السلام پهن کرده است. هیئتی شدن مقصد نیست، گرچه که خیلی فایده دارد؛ اما حسینی شدن مقصد است. بعضی ها می گویند به جای اشک ریختن در عزاداری ها، بروید اشک چشم مظلوم را پاک کنید و به جای زنجیر زدن، زنجیر از پای مظلوم باز کنیم. باید خط بطلان بزرگی بر همه این ها بکشیم. باید هم زنجیر بزنیم و هم زنجیر از پای مظلوم باز کنیم. وقتی می شود دو کار خوب را باهم جمع کرد، چرا یکی را بگیریم و دیگری را ترک کنیم؟!

حسینی شدن مقصد است نه منبری شدن. باید ببینیم از این مکتب چه چیزی یاد گرفتیم و از سیره امام حسین علیه السلام چه چیزی نصیب ما شده است. سنخیت ما با امام حسین علیه السلام از زمانی که می خواهیم بمیریم تا قیامت به کمک می آید. این سنخیت در قیامت سرنوشت ساز و تعیین کننده است.

اگر پرده بیافتد و ما اظهار ارادت جن و ملک و غیره در مقابل ابی عبد الله الحسین علیه السلام را ببینیم، متوجه می شویم تمام این ابراز احساسات و گریه کردن هایمان در مقابل ایشان عین سکوت است! عده ای در فردای قیامت وقتی سر از خاک بیرون می آورند، می گویند: این الحسین؟ و آقا می آید این ها را تحت ولای خودش جمع می کند. 

در ادامۀ این مراسم حاج محسن طاهری و دیگر ذاکرین اهل بیت علیهم السلام به مولودی خوانی پرداختند.