شنبه های قرآنی/«هدایت پذیران» هدایت می‌شوند
وارث: زمینها با هم متفاوتند. زمین خوب و حاصلخیز با اولین باران بهاری، آماده رویش می‌شود. این زمین مدام به سبز شدن و رستن فکر می‌کند و همه توانش را ذخیره کرده تا با رسیدن آب، بروید و بار دهد و سبز شود. اما زمین بد و شوره‌زار، هزار بار هم که آبیاری شود، گیاهی در آن نمی‌روید و حاصلی نمی‌دهد.
قلب انسان درست مانند زمینی است که باید برای حاصلخیز شدن آن تلاش کرد. گناهان، زمین قلب را تبدیل به شوره‌زار می‌کنند و در چنین زمینی تخم «عمل صالح» رشد نمی‌کند و گیاه معرفت نمی‌روید.
همه ما ضرب المثل معروف «از تو حرکت، از خدا برکت» را شنیده‌ایم. در عالم معرفت و در راه سلوک هم این قاعده، جریان دارد و آیه شریفه هم به همین موضوع اشاره دارد. یعنی وقتی تو پای در راه خدا گذاشتی و «هدایت‌پذیر» شدی خداوند هم خودش به تو کمک می‌کند و تو را «هدایت» می‌کند و به تصریح آیه شریفه، بر هدایتت می‌افزاید. میوه و نتیجه این هدایت نیز «تقوا» است که خود عامل سعادت دنیوی و اخروی انسان است. در آیه 69 سوره عنکبوت نیز می‌فرماید: «والذین جاهدوا فینا لنهدینّهم سبلنا» یعنی کسانی که در راه ما تلاش می‌کنند، یقیناً آنها را به راههای خود هدایت می‌کنیم.
کسی که از پذیرش هدایت الهی سر باز زند و آن را نپذیرد، زمین قلبش را تبدیل به شوره‌زار و سنگلاخ کرده است و در زمین سنگلاخی چه چیزی می‌روید جز خار و خاشاک؟ جای گل در «قلب سلیم» است یعنی همان قلبی که ابتدا هدایت را پذیرفته و به ندای الهی لبیک گفته و سپس با بارانهای هدایت روزافزون خداوند، آبیاری شده است.
زمین قلب ما نیاز به بیل زدن و شخم خوردن دارد تا آماده پذیرش بذر هدایت شود. کسی که به خواهشهای نفسانی و تحریکات و وسوسه‌های شیطانی «نه» می‌گوید، زمین قلبش را شخم می‌زند و آن را آماده می‌کند برای پذیرش بذر هدایت و کسی که به شیطان و هوای نفس «آری» می‌گوید، خداوند بر قلب او مهر می‌زند و قلبش دچار بیماری و مرض می‌شود و دیگر هیچ گیاه پاک و شجره طیبه‌ای در قلبش نخواهد رویید. چنانکه در آیات 7 و 10 سوره بقره می‌خوانیم: «خدا بر دلها و گوشهایشان مُهر نهاده و بر چشمشان پرده‌ای است و برای آنها عذابی بزرگ خواهد بود». و نیز: «در دلهایشان بیماری است، پس خدا بر بیماری‌شان می‌افزاید...»
بله! سنت خداوند متعال این است که هر که دنبال هدایت باشد کمکش می‌کند و بر هدایتش می‌افزاید و هر که دنبال «مرض» و بیماری گناه باشد و خدا را فراموش کند خدا نیز او را به حال خودش وامی‌گذارد و در نتیجه مرض و بیماری او فزونی می‌یابد و موجب سقوطش خواهد شد.
سید مصطفی حسینی راد