حجت الاسلام حسین مؤمنی: برکات کربلا این است که باعث تنزیه نفوس است

دو دیدگاه به واقعه عاشورا است که هر دو ضروری است و هیچ کدام نباید از آن غفلت شود. دیدگاه اول دیدگاه عقلانی و حماسی به واقعه عاشورا است که فلسفه خروج حضرت را در این دیدگاه می توانید تبیین کنید و توضیح بدهید. نباید از این بُعد غفلت کرد چون بسیار سازندگی دارد. هیچ جریانی به اندازه عاشورا این چنین موثر نبوده است. توجه به حقیقت عاشورا باعث بصیرت افزایی است. هر کدام جایگاه خاص خودش را دارد. اگر دیدگاه عاطفی و بکاء برای امام نباشد، یقینا بعد عقلانی هم نخواهد بود. امام حسین علیه السلام برای تمام لحظات ما درس دارد. حضرت آقا فرمودند: وقتی دشمن دید انقلاب موثر است، دیگر کاری با اسم انقلاب ندارد. می گوید بیائید از درون انحراف به وجود بیاورید. در زمان رحلت خاتم انبیاء تا زمان سیدالشهدا علیه السلام اینقدر اتفاقات ناگوار است که ابا عبدالله علیه السلام به صراحت می فرمایند: مثل منی با مثل یزید که شارب خمر است و علنی مرتکب فساد می شود نمی توانم مذاکره ای داشته باشم. باید یک سنخیت اجمالی بین دو طرف وجود داشته باشد. کاری که آنها کردند خروج از جاده انسانیت است. امام حسین علیه السلام پدر و مادرش و اجدادش چه کسانی هستند؟ نمی شود مثل ایشان با یزید لعنت الله علیه بیعت کند. تاریخ امیرالمومنین علی علیه السلام را ببینیم.

امام حسین علیه السلام فرمودند: از دین چیزی باقی نمانده است مگر نَمی در ته کاسه. یک ظرفی را برش گردانیم چقدر آب در آن باقی می ماند؟ اینقدر از دین مانده بود.

امام حسین علیه السلام می فرمایند: منطق من قرآن خدا و سنت پیامبر صلی الله علیه و آله است. شما را به اینها فرا می خوانم. حضرت می فرمایند: از سنت چیزی باقی نمانده است. امام حسین می فرمایند: شما را به کتاب خدا و سنت نبی صلی الله علیه و آله دعوت می کنم. بدعت ها زنده شده است. ضد ارزش را ارزش می کنند و ارزش را ضد ارزش می کنند. اگر چنین شد باید منتظر بود حسینی به قتلگاه برود و مقطع الاعضا شود. پاره تن این حسین اربا اربا بشود تا شاید تحولی در بعضی ها به وجود بیاید. این مملکت ما از ابی عبدالله علیه السلام درس گرفته است. در مقاطع مختلف هم نشان داده اند که چگونه می ایستند و استوار هستند.

امام حسن علیه السلام صلح نکردند، ایشان را اطرافیانشان مجبور به صلح کردند. به معاویه نامه نوشتند و امام حسن علیه السلام فرمودند: اگر صلح نمی کردم این یارانم من را می گرفتند و تحویل معاویه می دادند. بدعت ها که بالا بیاید از ارزش ها چیزی باقی نمی ماند.

در مواجهه با لشگریان حُر، به ایشان گفتند مردم کوفه قلب هایشان با شما است ولی شمشیرهایشان برخلاف قلبشان است.  حضرت این جمله را تکرار کردند: «اِنَّ النّاسَ عَبيدُ الدُّنْيا وَ الدِّينُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ يَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيّانونَ»¹ کربلا را باید با این دید عقلانی و حماسی هم رصد کرد. دین را در دهانشان می گردانند و تا زمانی که شیرین باشد دم از دین می زنند. اگر با بلا و امتحان مواجه شوند دین دار بسیار کم خواهد بود. چیزی از دین جز بدعت باقی نمانده است. اگر بتوانند حرمت و قداست بزرگ یک جامعه را از بین ببرند در زمان های بعد حریم ها یکی پس از دیگری شکسته خواهد شد. حرمت علی را بشکنند می توانند حسین بن علی علیه السلام را به قتلگاه بکشانند و این کار را کردند. در روز روشن علی را کشان کشان بردند. «لَعَنَ اللهُ اُمَّةً اَسَّسَتْ اَساسَ الظُّلْمِ وَالْجَوْرِ عَلَيْكُمْ اَهْلَ الْبَيْتِ» خدا بانیان ظلم را در طول تاریخ لعنت کند.

دین ما مملوء از ارزش است و این ارزش ها به برکت امام حسین علیه السلام است. تفکر امام حسین علیه السلام این است. دید حماسی و عقلانی را باید دید و از کربلا هم باید درس و هم عبرت گرفت. بهترین جریان عبرت ساز در طول تاریخ جریان عاشورا است. هم مملوء از درس و هم مملوء از عبرت است. یار امام حسین علیه السلام است، اما نماینده کوفیان است. یعنی قلبش با ابی عبدالله علیه السلام است. ظلم در لغت یعنی «وَضع کل شی ء فی ما وضع له». این قرار است جایگاهش اینجا باشد و در جای دیگر قرار بدهیم. اگر از جایگاهش بردارند و در جای دیگری قرار دهند ظلمی می شود. جور یعنی چه؟ جور عدول از طریق حق است. طریق خدا و اهل بیت معلوم است. مردم را از صراط مستقیم فاصله بدهی. مواظب باشیم لعن الی الابد را با خروج از طریق حق برای خودمان نخریم. این دید حماسی و عقلانی کربلا است. لذا کربلا از چند جهت باید مورد واکاوی قرار بگیرد:

1) علل و عواملی که موجب این رخداد شدند.

2) پیامدهای واقعه عاشورا باید رصد شود. 

برکات کربلا این است که باعث تنزیه نفوس است. تاریخ بشر اصلاح می شود اگر به حرکت حسین بن علی علیه السلام تاسی کنند. اجتماع با این حرکت اصلاح می شود. قلب از زنگار زدوده می شود با این حرکت. روضه بصیرت می آورد، معرفت آدم را بالا می برد. یکی از یاران که در خط دشمن بود دیدند دارد معرکه را ترک می کند. گفتند: کجا؟ گفت: یادم است از جنگ صفین باز می گشتیم به این درخت رسیدیم. ایشان از مرکب پیاده شد و دو رکعت نماز خواند. خاک ها را برداشت و بوئید و پیوسته تکرار می کرد: اینجا فرزندان ما را می کشند.

امام می داند اینجا کجا است. امام علم دارد ولی به جهت تنبه و هوشیار شدن مخاطب سوال می کند اینجا کجا است؟ گفتند به اینجا قاضریه، نینوا، قادسیه، کربلا هم می گویند. تا این اسم را ابا عبدالله علیه السلام شنیدند پایشان را محکم به زمین زدند. یک ناله ای زد و سرشان را بلند کردند و فرمودند: خدایا از کرب و بلا به تو پناه می برم. فرمودند: بار بگشایید که اینجا کربلا است. در آداب مهمانی داریم مهمان را اکرام کنید بعد در دستورات داریم که اگر مهمان بر شما وارد شد: چهار امر را رعایت کن. حتما به استقبال مهمان بروید، اگر آمد از او پذیرائی کنید ولو به اندازه یک جرعه آب. از او پذیرائی کردی حتما به او هدیه بده، وقتی می رود او را بدرقه کن.

/1102101304

پی نوشت:

1.    

تحف العقول، ص 245