حاج مهدی توکلی: با گناهکاران، عبوس برخورد کنیم! / حاج علی آیینه چی: حنانه ترین دختر این کاشانه...

حضرت می فرمایند: "اللّهُمّ إِنيّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ هَيَجَانِ الْحِرْصِ"

دوم می فرمایند: "وَ سَوْرَةِ الْغَضَبِ" یعنی خدایا من پناه می برم به تو  آن موقعی که آتش غضب برافروخته می شود.

ما غضب خوب هم داریم. خداوند هیچ چیز بدی به انسان نداده است. هرچه که از خداوند صادر می شود خیر است چیزی که هست اینکه بشر از اینها بد استفاده می کند.

حرص امر لازمی است ولی انسان آن را بی جا استفاده می کند. در مورد متقین حضرت امیر(ع) در خطبه حمام می فرمایند: "حریصا فی العلم" از ویژگی های اهل تقوا این است که در علم حریص هستند. در علم حرص می زنند و سیر نمی شوند و اینگونه برخی ها می شوند شیخ مرتضی انصاری. خوب است که انسان در علم حرص بزند و تقوایش زیاد شود.

در مورد پیامبر(ص) است که "حریص علیکم" ایشان حرص می زدند که مردم را هدایت کند.

خوب است که آدم دائم حرص بزند که مردم بیشتر سمت خداوند بروند ولی ما این حرص می بریم در امور دنیوی و اینها دیگر خراب می شود. همین را ممکن است یک نفر بیجا استفاده کند! ثروت بد نیست ولی یک نفر ثروت را می برد خرج فسق و فجور می کند و یکی دیگر می رود انفاق می کند و خرج ساخت مسجد می کند مثل گوهرشاد. ثروت خیر است ولی دست چه کسی باشد؟! حرص خوب است ولی چگونه صرف شود؟!

غضب هم همینطور است و اگر لازم نبود خدا در انسان قرار نمی داد.

اگر غضب نبود انسان از خودش دفاع نمی کرد. غضب سیستم تدافعی بشر است و به خاطر همین انسان وقتی غضب می کند زورش هم زیاد می شود شاید نیروی انسان موقع غضب چند برابر می شود. پرندگانی هستند خیلی ترسو و ضعیف ولی وقتی به جوجه اش کسی حمله می کند مثل عقاب میاد چشم آدم رو در می آورد که تعجب می کنی که این پرنده این قدرت را از خودش نشان داده است. غضب می کند و از خودش و جوجه هایش حفاظت می کند.

غضب اینگونه است که اگر تحریک بشود نیروی انسان را شاید به چند برابر افزایش بدهد که انسان از خودش، دینش ، شرفش و امام زمانش(عج) دفاع کند.

حضرت عباس(ع) را عبوس می گفتند عباس در واقع همان مرد خشمگین است که با صیغه مبالغه گفته می شود و در واقع عباس، خیلی خشمگین و عصبانی است اما در مقابل دشمن.

عرب ها به شیری که وقتی عصبانی می شود تمام حیوانات ازش حساب میبرند و در واقع شیر خشمگین و عصبانی است را عباس می نامند و عباس را از اسامی شیر می دانند.  خدا در مورد امت پیغمبر(ص) می فرماید: "اشدا علی الکفار و رحماء بینهم" یعنی در مقابل کفار بسیار خشمگین هستند و با خودی ها مهربان هستند. حضرت عباس(ع) هم اینگونه بودند وقتی سمت زن و بچه می آمدند این بچه ها از سر و کله حضرت بالا و پایین می رفتند و به ایشان پناه می آوردند و حامی زن ها و بچه ها بودند. در میان خودی ها بسیار رئوف و در مقابل دشمنان و کفار بسیار عبوس بودند. این چه ویژگی خوبی است! غضب همه جا بد نیست اگر برای خدا غضب کنی خوب هم هست. چیز بد خدا به بشر نداده است ولی گفته که بجا استفاده کنیم.

غضب خداوند با غضب ما فرق می کند اینکه در نمازمان می گوییم: "غیرالمغضوب علیهم" خدا اینطور نیست که وقتی عصبانی شود مثلا رنگش سرخ شود و خون در رگهایش به جوش آید و ... اصلا خدا تغییر و دگرگونی در آن راه ندارد. در مورد خدا فلاسفه تعبیر می کنند که ذات لاتغییر! خدا ذاتی است که هیچ تغییری در آن ایجاد نمی شود نه شاد می شود نه عصبانی می شود و نه می خندد و... این تغییرات برای موجودات ضعیف است. ما چون نیازمند هستیم دائما تغییر می کنیم مثلا اگر یک شام خوب به ما بدهند سرکیف می آییم خب این بد است و نشانه ضعف ماست ولی اگر یک روز خانه برویم و غذا نباشد ناراحت می شویم...

اگر تمام کره زمین معصیت کنند اصلا خداوند تغییر نمی کند چون نیاز ندارد. رو کردن و یا پشت کردن ما به خدا هیچ تغییری در خداوند ایجاد نمی کند چون نیازمند نیست.

 الان به من بگویند تمام مورچه های تهران به احترام شما روزه گرفتند برای ما فرقی میکند می خواهند بخورند و می خواهند نخورند برای ما فرقی می کند؟! نه. ما نسبتمان با خدا به اندازه آن مورچه ها هم نیست چون مورچه ها رو ما خلق نکردیم.

کره زمین در آسمان اول مثل گلوله شیشه ای کوچک می ماند در کویر لوت. آسمان اول نسبت به آسمان دوم همینطور. نسبت دادن غضب به خداوند نسبت بی موردی است و در واقع غضب خداوند شکل مجازی دارد و منظور عقوبت خداوند است و قرار داد کرده است که اگر کسی معصیت خدا کرد من عقوبتش می کنم. آن عقوبت را می گویند غضب. یا اگر بندگی کرد آن را می گوید" رضا به معنای خشنودی که آن هم مجازا است وگرنه خدا که خشنود نمی شود.

امام باقر(ع)می فرماید:"غضب خداوند همان عقوبتش است. هرکسی در ذهنش بپندارد که چیزی می تواند خدا را تغییر دهد، او کافر است."

اگر در دلمان اینطور فرض کنیم که مثلا امروز خدا عصبانی است و به کسی توجه نمی کند، این دقیقا کفر است.

غضب مثبت، غضبی است که ثواب هم دارد. یکی از عبادت های بزرگ این است که با گناهکاران عبوس برخورد کنیم اگر ما اینکار را می کردیم گناه کم می شد. ما در روی گناهکار می خندیم و این گناه بزرگی است!

آدم باید در مقابل گناهکار عبوس باشد. چون اگر همه این کار را انجام دهند عرصه بر گناهکار کم می شود و او گناهش را ترک می کند. این عمل خودش امر به معروف و نهی از منکر است.

امام حسین(ع) از این امر رنج می بردند: "شما نمی بینید که به حق، هیچ کجا عمل نمی شود؟ حرص نمی خورید؟" مومن اگر رنج نبرد خیلی انحراف بزرگی است. خیلی ها اینطور هستند که می گویند: عیسی به دین خود موسی به دین خود! بی غیرتی خودش از نشانه های کمبود غضب است. غیرت خیلی صفت خوبی است و معنای غیرت این است که اگر شما بشنوی آن طرف دنیا معصیت خدا می شود اذیت می شوی چون تعصب و عشق به خدا داری و اگر بفهمی که آنطرف دنیا کسی عبادت خدا را می کند خوشحال می شوی.

خدا در مورد موسی(ع) می فرماید: "موسی(ع) وقتی دید که قومش گوساله پرست شدند عصبانی شد" این غضب خیلی خوب است و اگر عادی برخورد می کرد این گناه در نظر  امتش کوچک تلقی می شد. در سوره اعراف و طه همین قصه را با همین لحن گفته است: "وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمه غَضْبَان أَسِفًا"

این ثواب داره که وقتی قوم شما منحرف شده اند شما تاسف بخوری و غضب کنی. موسی(ع) گفت: چه جانشین بدی برای من قرار دادند که 40 روز من رفتم آنها گوساله پرست شدند. بعد از رحلت پیامبر(ص) هم درست 70 روز بعد از رحلت حضرت(ص) سقیفه تشکیل شد. 70 روز بعد امت بیایند و هرچه پیغمبر(ص) گفته است را زیر پا بگذارند و در واقع این یکی از شبهات غدیر است چون باور این موضوع راحت نیست.

حضرت امیر(ع) هم زمانی که ریسمان به گردنشان آویخته بودند و می بردنشان مسجد هم همین آیه را می خواندند با این تفاوت که برای موسی(ع) طی 40 روز اتفاق افتاد ولی برای پیامبر(ص) طی 70 روز این اتفاق افتاد.

ابوذر در مدینه می گفت: مردم فقط نماز نخوانید و فقط روزه نگیرید بلکه برای رضای خدا یک غضب هم بکنید. وقتی که می بینید در زمین گناه می شود و بر حق عمل نمی کنند. این یعنی مومن واقعی. این نکته به درد ما می خورد!!

امام صادق(ع) فرمودند: مومن کسی است که اگر برای خدا غضب کند، غضبش باعث نمی شود که از حق خارج شود. بعضی ها در غضب زیاده روی می کنند و از چارچوب دین خارج می شوند. حضرت امیر(ع) به قنبر گفت: این آدم خطاکار را 80 ضربه شلاق بزن و خود حضرت هم می شمردند وقنبر 81 ضربه زد. حضرت(ع) پرسیدند: چرا 81 ضربه زدی؟ گفت: از او خوشم نمی آمد. حضرت(ع) شلاق را داد دست خطاکار و گفت: یک ضربه به قنبر بزن. فرمودند: برای خدا غضب کن! در جریان شهادت حضرت(ع) ایشان فرمودند: ابن ملجم را با یک ضربه قصاص کنید و اگر خودم زنده ماندم او را می بخشم! یعنی در غضب افراط نکنید.

در ادامه این مراسم؛حاج علی آیینه چی غزل مرثیه ای زیبا در رثای حضرت رقیه(س) خواند که در ادامه اورده ایم؛ 

با خنده خود صفای دلها می شد

آرامش خاندان طه(ص) می شد

حنانه ترین دختر این کاشانه

در کودکی اش مادر بابا می شد

در جمع برادران خود می رفت

لیلای دل، عترت لیلا می شد

در پیش نگاه عمه و بابایش

هر لحظه شبیه تر به زهرا(س) میشد

               **** 

خبر آمد که ز معشوق خبر می آید

ره گشایید که یارم ز سفر می آید

کاش می شد که ببافند کمی مویم را

آب و آیینه بیارید پدر می آید

نه تو از عهده ی این سوختهبر می آیی

نه دگر موی سرم تا به کمر می آید

جگرت بودم و درد تو گرفتارم کرد

غالبا درد به دنبال جگر می آید

راستی گم شده سنجاق سرم، پیش تو نیست!

سر که آشفته شود حوصله سر می آید

هست پیراهنی از غارت آن شب به تنم

نیم عمامه از آن بهر تو در می آید

به کسی ربط ندارد که تو را می بوسم

غیر من از پس کار تو که برمی آید؟

راستی!هیچ خبر دار شدی تب کردم؟

راستی! لاغری من به نظر می آید؟

راستی!هست به یادت دم چادر گفتی

دختر من!به تو چادر چقدر می آید

سرمه ای را که تو از مکه خریدی، بردند

جای آن لخته ی خونم ز بصر می آید

برای دیدن گزارش تصویری کلیک کنید