حجت الاسلام بی آزار تهرانی: حضرت رقیه(س) ودیعه خدا نزد امام حسین(ع)

امام حسین علیه السلام لحظات نبرد رو به خیام حرم می کنند و مخدّرات حرم را خطاب قرار داده و صریحاً نام حضرت رقیه علیها‏السلام را می برند و آنها را امانت الهی خطاب نموده و از وعده دیدار خود با خدا به آنها خبر می دهند که:

«اَلایا زِینَب، یاسُکَینَه! یا وَلَدی! مَن ذَا یَکُونُ لَکُم بَعدِی؟ اَلا یا رُقَیَّه وَ یا اُمِّ کُلثُومِ! اَنتم وَدِیعَهُ رَبِّی، اَلیَومَ قَد قَرَبَ الوَعدُ»
ای زینب، ای سکینه! ای فرزندانم! چه کسی پس از من برای شما باقی می‏ماند؟ ای رقیّه و ای ام‏کلثوم! شما امانت‏های خدا بودید نزد من، اکنون لحظه میعاد من فرارسیده است.

حضرت اباعبدالله علیه السلام، حضرت رقیه و حضرت ام کلثوم سلام الله علیهما را ودیعه خدا در نزد خود می داند. ارزش و عظمت ودیعه وقتی مشخص می شود که بدانیم مودِع (ودیعه دهنده) و مودَع (ودیعه گیرنده) چه شخصیتی هستند.

همه می دانند فردی که، چیزی را ودیعه می دهد یعنی امانت می دهد؛ همان فرد، صاحب اصلی آن چیز می باشد و نه آن فردی که امانت را می پذیرد. از همین جا مشخص می شود که صاحب اصلی و جایگاه اصلی حضرت رقیه و حضرت ام کلثوم علیهما السلام، نزد خداست نه روی زمین خاکی زیرا هر ودیعه ای، متعلق به مالک اصلی و مودِع آن است.

از طرفی چنان این ودیعه نزد خداوند اهمیت دارد که مودعی بهتر از حجت خود پیدا نکرد تا  آن را به امانت بسپرد.

این مطلب را ضمیمه این آیه کنید که خداوند در مورد ودیعه امامت می فرماید: انا عرضنا الامانه علی السموات و الارض فابین ان یحملنها؛ در این آیه خداوند می فرماید که امانت ما که امامت و ولایت باشد را احدی از خلقت، از آسمان گرفته تا زمین و مافیهما هیچ کس نپذیرفت از بس این امانت سنگین بود. طبق روایات این امانت، همان امامت است. همان وجود مقدس ائمه معصوم و من جمله حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام است. اما حضرت رقیه سلام الله علیها امانت این امانت است. با این توضیح که چیزی که خاص می شود اهمیتش زیاد است اما چیزی که خاص الخاص می شود و قید بیشتری می خورد دارای اهمیت ویژه ای می شود. مانند حضرت رقیه سلام الله علیها که امانتِ امانت خداست. یعنی به همان قدر که منزلت حضرت ابی عبدالله علیه السلام بالاست مقام و منزلت این دردانه و ارزش این امانت نزد حضرت حق تعالی والاست و این نکته هم مهم است که اساسا امانت خدا را کسی نمی تواند حمل کند آنگونه که شایسته و بایسته باشد الا حجت خدا.

عالمی فدای این امانت ابی عبدالله الحسین علیه السلام گردد.