شب‌های ماه رمضان مسجد ارک ؛ محفلی برای دعا، یا محل بازی و پارک کودکان؟!
صداهای کودکانه‌ای که در میان محفل مناجات، از سر شوق دویدن و خندیدن به گوش‌می‌رسد؛ شاید صدای سربازکوچکی باشد، که قرار است یاری دهنده‌‌ی امام زمانمان (عج) باشد.
وارث: آن‌هایی که اهل مناجات شبانه‌ی شب‌های ماه مبارک رمضان هستند، دراین ماه، برنامه خود را طوری تنظیم می‌کنند که نیمه‌ی شب، دل خود را از خانه بکنند و بردارند و ببرند به یکی از این محافل دعاخوانی. این دسته از روزه‌گیران، بی‌شک دنبال خلوت‌گاهی هستند که نیمه‌ی شب، درجایی مثل مسجد و حسینیّه، روح ناآرام خود را به بهانه‌ی مناجاتی به آرامش برسانند.
اما، آن چه مزاحم این خلوت دوست‌داشتنی‌شان می‌شود، سروصداهای کودکانه‌ای است؛ که از گوشه و میانه‌ی این مجالس به گوش می‌رسد. سروصدای همان کودکان به‌وجدآمده از یک محیط باز و بزرگ. سروصدای همان کودکانی که نمی‌دانند شب‌ها برای چه با پدرو مادرهایشان به آن‌جا می‌آیند. فقط، اما این را می‌دانند که آن‌جا، جایی است که می‌شود دوچرخه سواری کرد و دوید.
سروصدای همان کودکانی که روحشان، نه از مناجات خواندن، بلکه از دویدن و بازی به آرامش می‌رسد. سروصدای همان کودکانی که وقتی بزرگ می‌شوند، خاطره‌ی خوب آن روزهای خوش بازی و دویدن، آن ها را دوستداردعا و مناجات شبانه خواهدکرد.
آن‌هایی که اهل مناجات شبانه‌ی شب‌های ماه مبارک رمضان هستند؛ و دل خود را به صدای دل‌نشین یا ربِّ یا ربّ ... می‌سپارند؛ اگر تمرین کنند خواهند توانست، گوش خود را نیز به سرو صداهای کودکانه‌ای که گهگاه به گوش می‌رسد، عادت دهند. و خلوت آرامشان برهم نخورد.
صداهای کودکانه‌ای که در میان محفل مناجات، از سر شوق دویدن و خندیدن به گوش‌می‌رسد؛ شاید صدای سربازکوچکی باشد، که قرار است یاری دهنده‌‌ی امام زمانمان (عج) باشد.