دعای امام سجاد(ع) درهنگام بیماری و اندوه

وارث: پانزدهمین دعا از صحیفه سجادیه با 7 فراز در زمان بیماری با بیان چنین نکاتی روایت شده است؛ بیماری هشداری برای توبه و موجب پاک‌شدن انسان از گناه است. انسان قدر نعمت سلامتی را هنگام بیماری بهتر می‌داند و تنها خداست که بی‌مزد و منت احسان می‌کند و بدون شایستگی ما نعمت می‌دهد.

دعای آن حضرت(ع) به وقت بيمارى يا روى آوردن اندوه و بلا:

بارخدايا، تو را سپاس بر نعمت تندرستى بدن كه همواره و پيوسته از آن برخوردار بودم، و سپاس تو را بر آن بيمارى كه در جسمم پديد آورده‏اى، اى خداى من نمى‏دانم كه كدام يك از اين دو حال براى شكر به درگاهت سزاوارتر است.

و كدام يك از اين دو وقت حمد تو را شايسته‏تر؟ آيا زمان سلامت كه روزي‌هاى پاكيزه‏ات را بر من گوارا ساخته‏اى، و به سبب آن براى به دست آوردن رضايت و نعمت‌هايت به من نشاط بخشيده‏اى، و به سبب آن تندرستى به من نيرو داده تا به طاعتت توفيق يابم.

يا به هنگام بيمارى كه مرا به آن پاك مى‏سازى، و نعمت‏هائى كه به من تحفه داده‏اى، تا گناهانى را كه از آن گرانبار شده‏ام تخفيف دهى، و مرا از سيّئاتى كه در آن فرو رفته‏ام پاك نمايى.

و آگاهيم دهى كه پليدى گناه را به توبه از دل بشويم، و با يادآورى نعمت قديم، گناه بزرگم را 

از پرونده‏ام محو نمايم، و در خلال اين بيمارى از جمله تحفه‏ها كه به من عنايت مى‏كنى اين است كه فرشتگان به حساب من اعمال پاكيزه‏اى نوشته‏اند كه فكر آن به خاطرى نگذشته، و بر زبانى نرفته، و هيچ يك از اعضاء در انجامش رنجى نبرده، بلكه اين همه از باب تفضل و احسان تو بر من نوشته شده.

بارخدايا بر محمد و آلش درود فرست، و آنچه را برايم پسنديده‏اى درنظرم محبوب ساز، وتحمل آنچه را برمن وارد نموده‏اى‏آسان ساز. 

وَامْحُ عَنّى شَرَّ ما قَدَّمْتُ، وَاَوْجِدْنى حَلاوَةَ الْعافِيَةِ، وَاَذِقْنى بَرْدَ السَّلامَةِ، وَاجْعَلْ مَخْرَجى عَنْ عِلَّتى اِلى‏ عَفْوِكَ، وَمُتَحَوَّلى عَنْ صَرْعَتى اِلى‏ تَجاوُزِكَ، 

و مرا از آلودگى اعمال  گذشته پاك كن، و شرّ اعمال گذشته‏ام را از من بزداى، و از لذّت عافيت كاميابم فرما، و گوارايى تندرستى را به من بچشان، و لطفى كن كه از بستر اين مرض به سوى عفو و بخشايش تو راه خلاص يابم.

و از اين زمينگيرى به گذشت تو انتقال يافته، و از اين اندوه و گرفتارى به راحت تو خلاص يابم، و از اين دشوارى به فرج و گشايش تو سلامت يابم، كه همانا تو بى‏ استحقاق ما احسان روا مى‏ دارى، و نعمت بى‏ دريغ نثار مى‏ كنى، و بخشنده‏ اى كريمى كه عطايت را پايانى نيست، و داراى جلال و اكرامى.