نعیم ولایت ماست، از این امر مورد بازخواست قرار میگیرید

دوری از امام آخرت انسان را هم تنگ می کند. بیشترین تنگنای آن این است که روز قیامت وقتی محشور میشود نا بیناست. حضرت فرمودند: در دنیا چشم دلش کور است، امام را نمی بیند. در آخرت هم چشم ظاهرش کور می شود. در این تنگنای اضافه هم قرار می گیرد. 

به خداوند عرضه میدارد: من چشم داشتم؛ من چه کردم. 

خداوند می فرماید:  آیات ما رو به تو اورد، تو فراموش کردی، امام را رها کردی، من امام را به سراغ شما فرستادم. من نگفتم شما بروید امام را پیدا کنید.

امیرالمومنین علیه السلام روبه آورد و تو روی برگرداندی؟ پس امروز هم امام به تو توجهی نمیکند. و اگر امام به انسان توجهی نکرد، او در  کوری محض خواهد بود. 

مگر میشود جز نوری که خداوند به واسطه توجه امام بر ما عرضه میدارد چیزی را دید؟ امام توجهی نکند در این دنیا هم در تاریکی محض قرار میگیرید.

اگر شیطان هست و اینهمه مخاطرات و فتنه و سختی ها، خداوند امام را در این عالم قرار داده است. این هدایت و چراغ راه الهی به سراغ ما آمده است و خانه های ما را روشن کرده است.

امام رضا علیه السلام می فرمایند: امام آن خورشیدی است که طلوع کرده و با نور خودش تمام عوالم را روشن کرده است. عالم ما هم دور از نور امام نیست. فقط به ما می گویند روی برنگردانید. 

اگر امام در دسترس نبود خداوند از ما تکلیف نمیخواست، نمی شود امام را پیدا کرد، امام خودش ما را پیدا میکند.

وقتی امام آمد ما مسئولیم، ما باید مواظب باشیم و همراه او راه برویم اگر از سایه او بیرون رفتیم وادی خطر است. 

خداوند همه امکانات را به ما داده است، افتخار در بندگی است، خداوند ما را برای بندگی آفریده است اما ما را مجبور به بندگی نکرده است.

 "لا اکراه فی الدین" خداوند ما را به توحید مجبور نکرده است. پرستش خدا اجباری نیست. خدا وند دائم ما را امتحان میکند؛ مسیر این عالم به گونه ای است که دائم بر سر دو راهی هستیم. چون بنا نیست به زود خدا پرست باشیم. باید دائم در دو راهی ها بین خدا و نفس، بین خدا و شیطان، بین خدا و دنیا، بین امام و شیطان باید انتخاب کنیم.

در وجود هر کسی بابی به سمت ولایت امام گشوده شده است. اگر این باب مسدود بود راه خدا مسدود بود. هم امام به این دنیا آمده است؛ هم بابی به سوی امام برای ما گشوده شده است. هر کسی یک بابی دارد.