عشق همواره به مقصود و به مقصد نرسید

آمد اینگونه ولی هرچه که آمد نرسید
عشق همواره به مقصود و به مقصد نرسید

که اویس قرنی هم به محمد نرسید
عاقبت حضرت معصومه به مشهد نرسید

آه بانو چه کشیدید نفس تازه کنید
خسته از راه رسیدید نفس تازه کنید

دل این شهر گرفته ست شما می دانید
تشنه ی آمدن است و شما بارانید

و کویر دل قم، رحل و شما قرآنید
به دل شعر من افتاده شما می مانید

قم کویر است؛ کویری که تلاطم دارد
چادرت را بتکان قصد تیمّم دارد

صبح شب می شد و شب نیز سحر، هفده روز
چشم او چشمه ای از خون جگر هفده روز

بین سجاده ولی چشم به در هفده روز
چشم در راه برادر شد اگر هفده روز

دم به دم چشم ترش روضه مرتّب می خواند
شک ندارم که فقط روضه ی زینب می خواند

بمان تا پنجره ی باغ ارم وا باشد
و از آن آینه در آینه پیدا باشد

حرم اش موجب آرامش دلها باشد
حرم او حرم حضرت زهرا باشد

تا که ما روضه ی بسیار بخوانیم در آن
روضه های در و دیوار بخوانیم در آن

روضه ی گریه ی مادر به سر سجاده
مادرم بر سر سجاده زمین افتاده

“حمیدرضا برقعی”