یکشنبه های بهشتی/عملی که موجب استحکام روابط والدین و فرزندان می شود!

انسان تشنه محبت مى باشد، محبت حیاتبخش دلهاست. هر کسى نفس ‍ خودش را دوست دارد و دلش مى خواهد محبوب دیگران باشد، احساس ‍ محبوبیت دل را شادمان مى گرداند چنانچه معصومه حیدرى می نویسد: کسى که بداند محبوب کسى نیست خودش را در این جهان پر آشوب تنها و بى کس مى شمارد، بدین جهت، همیشه پژمرده و افسرده خواهد بود. انسان با احساس محبوبیت مى تواند آرام و راحت به رشد و نمو خویش ادامه دهد و در صفات عالى انسانیت تکامل یابد. محبت ریشه اخلاق نیک است. در پرتو محبت مى توان احساسات و عواطف را به خوبى پرورش داد و از او انسانى شایسته ساخت.
اما کسى که در محیط سرد و بى عاطفه پرورش یافته و از پدر و مادر مهر و محبت ندیده یک انسان راضى و طبیعى نخواهد بود. کسى که طعم محبت را نچشیده چگونه مى تواند آن را نثار دیگران سازد. از یک چنین انسان محرومى نمى توان توقع بشر دوستى داشت.

دین مقدس اسلامى که به مسائل تربیتى کاملا عنایت داشته و در مورد محبت سفارشهاى فراوانى به عمل آورده که در کتابهاى حدیث موجود است، چنانچه امام صادق (علیه السلام) فرموده اند:خدا بنده اش را به واسطه شدت محبتى که نسبت به فرزندش دارد مورد رحمت قرار خواهد داد.
همچنین خداوند بزرگ به حضرت موسى (علیه السلام) فرمود: محبت به کودکان بهترین اعمال است، زیرا آفرینش آنها بر خداپرستى و توحید است، اگر در کودکى بمیرد داخل بهشت مى شوند.
علاوه بر این پیامبر اکرم (صلى الله علیه و آله و سلم) بیان داشته اند:
کسى که به کودکان مهربانى و به بزرگسالان احترام نکند از ما نیست ، و نیز حضرت على (علیه السلام) به هنگام وصیت فرمودند: با کودکان مهربانى کن و بزرگان را احترام بگذار و در جایی دیگر پیامبر اکرم (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند: فرزندانتان را زیاد ببوسید، زیرا به واسطه هر بوسه اى درجه شما در بهشت بالا مى رود.

بی شک اگر محبت در خانه نسبت به فرزندان نباشد آن خانواده از هم پاشیده مى شود و خانه اى که در آن محبت نباشد زندگى حقیقى در آن نیست بلکه مردگى است، مرگ تدریجى است آن هم توام با شکنجه ، لذا از الطاف پروردگار عالم این است که وقتى تشکیل خانواده شد محبت طبیعى را عنایت مى کند رحمت و دلسوزى طبیعى را عنایت مى کند. اما در این بین چند عامل موجب از بین رفتن محبت بویژه نسبت به فرزندان می گردد.
تند خوئى
اولین چیزى که محبت را از خانه بیرون مى برد و شیشه محبت را مى شکند تند خوئى است . اختلاف ، تندى ، پرخاشگرى شیشه محبت را زود مى شکند.
فحاشی و کتک
اگر یکى از والدین به فرزند خود فحش دهد ولو تقصیرى داشته باشد خدا از او قهر مى کند، حضرت زهرا (علیهاالسلام) و پیامبر اسلام (صلى الله علیه و آله و سلم) و ائمه طاهرین از او قهر مى کنند و از طرفى این فحش به صورت بدى مجسم مى شود و رفیق او در عالم برزخ است و در قیامت رسوا است ، رفیق انسان است در قبر و مونس انسان است در برزخ و محشر.
زخم زبان
دیگر زخم زبان است که شیشه محبت را مى شکند و گناهش به اندازه اى بزرگ است که امام صادق (علیه السلام) مى فرمایند: پروردگار عالم فرموده است :
هر که به یکى از دوستان من اهانت کند به تحقیق به جنگ با من کمین کرده است .اگر کسى به ولى من توهین کند مثل این است که با خدا جنگ کرده است و پروردگار عالم فرموده است که هر کس با من بجنگد با او مى جنگم و معلوم است که خدا با کسى بجنگد دنیا و آخرتش به کجا مى رسد.
خودپسندى
از دیگر اموری که محبت را از بین مى برد منیت و خودپسندى است. خودپسندى، تکبر، خود محورى به اندازه اى خطرناک است که قرآن شریف مى فرماید: اگر کسى خودپسند باشد، اگر کسى العیاذبالله خودمحور و متکبر باشد افعال و صفات رذیله اش در هویت و ذات او اثر مى گذارد و یک آدم خودپسند و سرکشى مى شود و به اندازه اى سرکش مى شود که در روز قیامت در مقابل خدا هم خودپسندى مى کند. خودپسندى شاخه هاى بدى دارد که هر شاخه اى میوه اى تلخ دارد که از جمله آنها این است که محبت را از دل دیگران مى برد.

منابع: