مرحوم آیت الله بهجت: افسوس که به حالت خاکی باقی مانده‌ایم
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: ملایکه وقتی دیدند معجون آدم – علیه‌السلام- از آب و گل ساخته شده و سنگین است و غضب و شهوت و جنگ و خونریزی و فساد از او بر می‌آید، گفتند: «این‌ها مثل ما سبک و آسمانی نیستند و نمی‌توانند پرواز کنند.»
وارث : مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: ملایکه وقتی دیدند معجون آدم – علیه‌السلام- از آب و گل ساخته شده و سنگین است و غضب و شهوت و جنگ و خونریزی و فساد از او بر می‌آید، گفتند: «این‌ها مثل ما سبک و آسمانی نیستند و نمی‌توانند پرواز کنند.1» ولی خداوند با یک آزمایش به آن‌ها فهماند که بشر خاکی هم می‌تواند بالاتر از ملایکه باشد، چنان که فرمود:
(و علم ءادم الاسماء کلها ثم عرضهم علی الملائکه فقال أ نبونی بأسماء هولاء ان کنتم صدقین)2
و تمامی اسما و کمالات خود را به آدم(ع) آموخت، سپس آن‌ها را بر ملایکه عرضه نمود و فرمود: اگر راست می‌گویید که برتر از آدم(ع) هستید، اسما و کمالات اینان را به من بگویید.
یعنی بشر ظرفیت تعلیم اسما هرماه با مسمیات را دارد، نه اسم تنها بدون مسمی را؛ ولی افسوس که ما به همان سنگینی و به همان حالت خاکی باقی مانده‌ایم. چنان که خداوند در جای دیگر می‌فرماید:
(ولکنه أخلد الی الارض و اتبع هوله)3
لیکن به زمین روی آورد و از هوا و هوس خویش پیروی نمود.
(و علم ءادم الاسماء کلها ثم عرضهم علی الملائکه فقال أ نبونی بأسماء هولاء ان کنتم صدقین)2
و تمامی اسما و کمالات خود را به آدم(ع) آموخت، سپس آن‌ها را بر ملایکه عرضه نمود و فرمود: اگر راست می‌گویید که برتر از آدم(ع) هستید، اسما و کمالات اینان را به من بگویید.
یعنی بشر ظرفیت تعلیم اسما هرماه با مسمیات را دارد، نه اسم تنها بدون مسمی را؛ ولی افسوس که ما به همان سنگینی و به همان حالت خاکی باقی مانده‌ایم. چنان که خداوند در جای دیگر می‌فرماید:
(ولکنه أخلد الی الارض و اتبع هوله)3
لیکن به زمین روی آورد و از هوا و هوس خویش پیروی نمود.
1-اشاره به آیه 30 سوره بقره و استفسار ملایکه از خداوند سبحان که گفتند: چرا با وجود این که ما تو را ستایش و تسبیح و تقدیس می‌کنیم، انسان را می‌آفرینی تا در زمین تباهی و فساد نموده و خونریزی کند؟! (قالوا اتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء و نحن نسبح بحمدک و نقدس لک)
2-سوره بقره، آیه 31.
3- سوره اعراف، آیه 176.
کتاب در محضر حضرت آیت ا.... العظمی بهجت – ص 25
/1102101305