ایمان راه زمین به آسمان

قرآن کریم تفکر دربارۀ مخلوقات را عامل همراهی اندیشۀ انسان با خداوند می‌داند، سپس، مؤمنان را چنین وصف می‌کند که خداوند را در همه حال، چه ایستاده، چه نشسته، چه خوابیده یاد می‌کنند و خداوند را بیش از هر مخلوقی دوست می‌دارند. و این چنین بر ضرورت همراهی عقل و قلب در همزیستی الهی تأکید می‌کند تا ایمان حاصل آید؛ ایمانی که وجود انسان را در جایگاه حقیقی‌اش از خلقت قرار می‌دهد، همچنان که همۀ موجودات را، زمین را و آسمان را و هر چه را در آن دو و میان آن دو است، از نشانه‌های خداوند قرار داده، همان‌گونه که حرکات کونی و تغییرات بزرگ منظم یا غیرمنظم را.

چنین ایمان زنده و آگاهانه‌ای برای انسان نوربخش است و چشم‌انداز او را روشن می‌کند و در همان حال برانگیزاننده و محرک اوست. علاوه بر این‌ها، چنین ایمانی مسیر کلی سلوک و نقش کلی انسان را در هستی ترسیم می‌کند و حرکت او را جزئی از حرکت کلی هستی قرار می‌دهد. این ایمان از عمل جدا نیست، بلکه عمل اثر آن و بر آن تأثیرگذار است و این دو با هم کنش دارند، بلکه به یک چیز تبدیل می‌شوند.

ایمان نوری است در جهت تحول انسان از کثرت به وحدت، از فرد به اجتماع و کل هستی؛ تحول انسان از نقص به کمال و از ضعف به قوت. چنین ایمانی راهی است که زمین را به آسمان می‌رساند و مخلوق را به خالقش پیوند می‌دهد.

برگرفته از مقالۀ «آفرینش آسمان و زمین» صفحه 67-70 ، کتاب حدیث سحرگاهان

/1102101305