«با مرکّب عشق می‌نگارم؛ حُبّ الحسین وسیلة السعداء...»
متن این دلنوشته بدین شرح است:
«اِن الحسین محبه مکنونه فی قلوب المومنین» همانا در دل‌های مومنین محبتی نهفته و ویژه نسبت به حسین(ع) وجود دارد.
چه سعادتمندم که از کودکی با تو آشنا گشتم و مهرت از همان آغاز در دلم نشست... با شیر مادر و کودکی کردن در مجالس عزایت و یا حسین گفتن پدر پس از نوشیدن آب... امّا نه! این، مِهری است که خداوند در دل‌ها نشانده... چه کرده‌ای که خداوند چنین خواهانِ توست؟
«ثارالله» برازنده قامت توست...
از هر جهت که به تو می‌نگرم در اوج هستی... شجاعتت، مهربانی‌ات... فصاحت و بلاغت کلامت... عبادتت... خیرخواهی‌ات برای دشمن!
تو یگانه‌ای... حتی در عاشورایت، اربعینت و عزاداریها برایت... «لایوم کیومک یا ابا عبدالله»...
و اینک آقای من... قلم در دست، با مرکّب عشق می‌نگارم؛ «حبّ الحسین،وسیلة السعداء؛ هیهات منّ الذّلّه»...
و به تو تقدیم می‌کنم... ای کریم... تو از خاندانِ کریمانی... این اندک را از من بپذیر و ظرف وجودم را از عشق خود لبریز کن...
«یا حسین»
افزودن دیدگاه جدید