منظور از حدیث زیر که درباره گمان بندگان نسبت به خدا آمده، چیست؟ «من با بنده‌ام به همان گمانی که به من دارد، رفتار می‌کنم؛ اگر گمان نیک دارد، به نیکی و اگر گمان بد دارد، به بدی رفتار می‌کنم». چکار کنیم که همیشه بتوانیم به خداوند گمان نیک داشته باشیم؟ حقیقت چه موضوعی را باید درک کنیم تا بتوانیم به خداوند گمان نیک داشته باشیم؟ خوش گمانی چیست؟ خوش گمانی را ممکن است با چه مفهومی جا به جا بگیریم؟ از کجا بدانیم که خوش گمانیمان منطقی و عقلانی است؟