با توجه به اختلاف نظری که میان فقها وجود دارد، راه میانه، طریق احتیاط است. راهی مطمئن و خیالی آسوده. چه لزومی دارد وقتی می توان به گونه ای هنرمندانه از معصومین گفت و نشانشان نداد، به تحریک حساسیت ها بپردازیم و سعی در نشان دادن چهره ای داشته باشیم که ممکن است برای عده ای، هر چند معدود، وهن آور باشد و اعتقاداتشان را به بازی بگیرد؟!
