آیا می دانید فاجر و فاسق چه کسی است؟

رَوَى شَیْخُ الطَّائِفَهِ رَحِمَهُ اللَّهُ بِإِسْنَادِهِ عَنْ زَیْدِ بْنِ یُونُسَ الشَّحَّامِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ مُوسَى علیه السلام :
 الرَّجُلُ مِنْ مَوَالِیکُمْ عَاصٍ‏ ، یَشْرَبُ الْخَمْرَ ، وَ یَرْتَکِبُ الْمُوبِقَ مِنَ الذَّنْبِ نَتَبَرَّأُ مِنْهُ
 فَقَالَ تَبَرَّءُوا مِنْ فِعْلِهِ وَ لَا تَتَبَرَّءُوا مِنْ خَیْرِهِ وَ أَبْغِضُوا عَمَلَهُ
 فَقُلْتُ یَسَعُ لَنَا أَنْ نَقُولَ فَاسِقٌ فَاجِرٌ
 فَقَالَ لَا الْفَاسِقُ الْفَاجِرُ الْکَافِرُ الْجَاحِدُ لَنَا وَ لِأَوْلِیَائِنَا
 أَبَى اللَّهُ أَنْ یَکُونَ وَلِیُّنَا فَاسِقاً فَاجِراً وَ إِنْ عَمِلَ مَا عَمِلَ وَ لَکِنَّکُمْ قُولُوا فَاسِقُ الْعَمَلِ فَاجِرُ الْعَمَلِ مُؤْمِنُ النَّفْسِ خَبِیثُ الْفِعْلِ طَیِّبُ الرُّوحِ وَ الْبَدَنِ لَا وَ اللَّهِ لَا یَخْرُجُ وَلِیُّنَا مِنَ الدُّنْیَا إِلَّا وَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ نَحْنُ عَنْهُ رَاضُونَ یَحْشُرُهُ اللَّهُ عَلَى مَا فِیهِ مِنَ الذُّنُوبَ مُبْیَضّاً وَجْهُهُ مَسْتُورَهً عَوْرَتُهُ آمِنَهً رَوْعَتُهُ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِ وَ لَا حُزْنٌ وَ ذَلِکَ أَنَّهُ لَا یَخْرُجُ مِنَ الدُّنْیَا حَتَّى یُصَفَّى مِنَ الذُّنُوبِ  إِمَّا بِمُصِیبَهٍ فِی مَالٍ ، أَوْ نَفْسٍ أَوْ وَلَدٍ ، أَوْ مَرَضٍ وَ أَدْنَى مَا یُصْنَعُ بِوَلِیِّنَا أَنْ یُرِیَهُ اللَّهُ رُؤْیَا مَهُولَهً فَیُصْبِحَ حَزِیناً لِمَا رَآهُ فَیَکُونَ ذَلِکَ کَفَّارَهً لَهُ أَوْ خَوْفاً یَرِدُ عَلَیْهِ مِنْ أَهْلِ دَوْلَهِ الْبَاطِلِ‏ أَوْ یُشَدَّدَ عَلَیْهِ عِنْدَ الْمَوْتِ فَیَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ ، طَاهِراً مِنَ الذُّنُوبِ ، آمِنَهً رَوْعَتُهُ بِمُحَمَّدٍ وَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِمَا ثُمَّ یَکُونُ أَمَامَهُ أَحَدُ الْأَمْرَیْنِ رَحْمَهُ اللَّهِ الْوَاسِعَهُ الَّتِی هِیَ أَوْسَعُ مِنْ أَهْلِ الْأَرْضِ جَمِیعاً أَوْ شَفَاعَهُ مُحَمَّدٍ وَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع‏ فَعِنْدَهَا تُصِیبُهُ رَحْمَهُ اللَّهِ الْوَاسِعَهُ الَّتِی کَانَ أَحَقَّ بِهَا وَ أَهْلَهَا وَ لَهُ إِحْسَانُهَا وَ فَضْلُهَا.
بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج‏۲۷، ص: ۱۳۸-۱۳۷

چند نکته در باره ی حدیثـ :
۱ ـ حدیث شریف به هیچ وجه افراد گناهکار دوستدار اهل بیت (علیهم السلام) را تایید یا تشویق نمی کند بلکه می گوید که گناهکار به عقوبت می رسد و مجازاتش در دنیا یا در هنگام مردن می باشد و نمی گوید که به خاطر علاقه به اهل بیت (علیهم السلام) گناهانش بخشیده می شود و فرق اساسی بین او و منکر اهل بیت (علیهم السلام) فقط در زمان عقوبت است که منکر ، بعد از مردن و در آخرت است اما دوستدار ، در دنیا و یا موقع مردن است .
۲ ـ حدیث شریف با توجه به تقسیم انواع فسق در ابتدا ، شامل فرد گناهکار عمدی است ، اما چه صورت عمد ، معلوم نیست ؛
با توجه به مظلومیت اهل بیت (علیهم السلام) و غیبت امام زمان (علیه السلام) و نبودن زمینه مناسب برای ابلاغ و اجرای احکام حکیمانه و عدالت گونه اسلام که نقش اساسی در جلوگیری از انحراف و فسق افراد مسلمان دارد ! اگر چه مختار بودن و اراده داشتن افراد نفی نمی شود ، اما عامل اصلی همان است که اشاره شد.
(اللهم ان یقال) اگر فرد فاسقی در روضه امام حسین (علیه السلام) شرکت کند و بر مظلومیت آن حضرت گریه کند و بشنود که امثال او ، آن حضرت را مظلومانه شهید کرده اند و از گناهانش پشیمان شود ، خدای ارحم الراحمین به خاطر امام حسین (علیه السلام) گناهان گذشته او را می بخشد .
۳ ـ بعضی از گناهان عمدی با توجه به آیات قرآن مجید ، استثناء است مانند قتل عمدی مؤمن ، که قاتل اگر توبه نکند او را در آخرت به جهنم عذاب می کنند؛ پس حدیث شریف شامل همه گناهان کبیره نمی شود .
۴ ـ حدیث شریف شامل افراد گناهکار عمدی است که توبه نکرده باشند؛ اما تائب با توجه به رحمت واسعه الهی گناهانش بخشیده می شود .
۵ ـ گناهکار عمدی اگر بداند که در پیشگاه چه کسی با عظمتی گناه می کند به هیچ وجه حتی اگر مُلک هفت اقلیم دنیا را به او بدهند ، گناه نمی کند مخصوصا کسی که مولایش و دوستدارش علی بن ابی طالب(صلوات الله علیهما) است که می فرماید اگر مُلک هفت اقلیم دنیا را به من بدهند تا به ظلم و ناحق غذای مورچه ی را از دهانش بگیرم ، این کار را ابدا انجام نخواهم داد .

منبع : جرعه نوش ثقلین

/1102001307