خورشید ترین قبله ی خورشید

ساقی قدحی باز مرا جام نیاز است
سر ریز کن این باده که تا صبح دراز است
امشب شب بزم و کَرَمِ شاهِ حجاز است
میلادِ دل افروزِ مسیحایِ نماز است

ز آن روست که دل مست خدای ازلی شد
در بندِ علی ابن حسین ابن على شد

مهتابِ شگفت شب طاعات رسیده
خورشیدِ خداوندِ عبادات رسیده
سر حلقه ای از حلقه ی سادات رسیده
فصل ِمِی و مستی و مباهات رسیده

زین بعد چنین بزم مگر خواب ببینید
لبخندِ تماشائی ارباب ببینید

مجنون زده ی کوچه ی حیرانیم امشب
بر حلقه ی گیسوی غزلخوانیم امشب
از شوق به رقص آمده طوفانیم امشب
خاک گل شهبانوی ایرانیم امشب

هرچند که از آب و گِلِ ایلِ حسینیم
با آمدنش ما همه فامیل حسینیم

ای باغ محبت گل محراب نیایش
عیسى نفسان را نفسِ ناب نیایش
ای چشمه ی جوشنده ی سیراب نیایش
ای قبله ی تابنده ی ارباب نیایش

ای آینه ی حی جلی حضرت سجاد
ای زِین حسین بن علی حضرت سجاد

خورشید ترین قبله ی خورشید تویی تو
آسوده ترین ساحلِ امید تویى تو
عیدانه ترین باده در این عید تویی تو
آن سوی سراپرده ی توحید تویی تو

از روزِ ازل بود که با چشم تو مستیم
تا جام به دست تو بُوَد باده پرستیم

فانوس خیالیم همه بر سر راهت
دنبال دل گمشده بر زلف سیاهت
تنها دل ما نیست به دنبال پناهت
جبریل کبوتر شده در چتر نگاهت

خم را همه با نام تو سرمست شکستند
در عرش به عشق تو سر و دست شکستند

ای نام تو فواره ی زیبایی دنیا
ای آینه ی شیر خدا وقتِ تماشا
ای خون خدا را علیِ عالیِ اعلیٰ
سوگند به تو ای علی سوم زهرا

سبقت زِ همه می بری هنگام دلیری
مانند ابوالفضل اگر تیغ بگیری

تا نور تو در بیت ولا جلوه گر آمد
گویا که خدا بود که در هر نظر آمد
آغوش گشود و به کنارت پدر آمد
بر طوف قُماطِ تو دو چشمان تر آمد

گفتا همه را این ثمر کوثر عشق است
رزمنده ی راهِ من و پیغمبر عشق است

میلاد تو با اشک و تو همزاد سرشکی
در بغض شب غمزده فریاد سرشکی
غم خانه ی زخمی و غم آباد سرشکی
سجاده ی غمهائی و سجاد سرشکی

رنگین شده این بزم از این اشک فشانی
آه ای نمک سفره ی هر مرثیه خوانی

در هر نفست یاد فراق شهدا بود
بر پیکرت آثارِ غم کرببلا بود
در دستِ تو زنجیر اسارت و جفا بود
بر شانه ی تو نقشِ قدمهای بلا بود

مرثیه یِ سوزنده یِ احساس تو هستی
راویِ عزاخانه یِ عباس تو هستی

 حسن لطفی