حجت الاسلام علی پناه: قیامت باوری موجب می شود دیگر گناه نکنیم

همه ما به حقیقتِ محاسبه الهی معترف هستیم ولی چند نفرمان این حرف را باور کردیم؟ اگر باورمان شده بود می توانستیم این طور بی حساب و کتاب زندگی کنیم؟ یکی از خدمتگزاران رسول خدا صلی الله علیه و آله در حال روزه داری به یکی از زیردستان خودش توهینی کرد. آقا به او غذایی تعارف کردند. او گفت: ماه رمضان است و شما هم که می دانید من روزه هستم چرا به من غذا تعارف می کنید؟ فرمودند: روزه هستی که این قدر راحت فحش می دهی؟ حریم دیگران را از بین می بری؟ اگر کسی محاسبه الهی را باور کند چنین حالی پیدا می کند.

قرآن می گوید هر کلامی که از دهان ما بیرون می آید دو فرشته آن را در لوحی ثبت می کنند و در روز قیامت بابت هر کدامش باید حساب پس بدهم. اگر این را باورم شده بود دیگر بی حساب و کتاب سخن نمی گفتم. شیخ شوشتری، مجتهدی بود که منبر هم می رفت. بر روی منبر فریاد می کشید و می گفت: مردم به حضرت عباس، قیامتی هم وجود دارد. حساب و کتابی در پیش است. به این می گویند قیامت باوری. ما آیات عذاب را می شنویم و عین خیالمان نیست. اگر باورمان شده بود که بهشت و جهنمی است این قدر راحت گناه نمی کردیم.

امام باقر علیه السلام فرمودند: می دانید مادر ما چگونه شفاعت می کند؟ مادر ما در روز قیامت به صف محشر می آید و یک یک محبینش را جدا می کند. در حق یک یک شیعیان مادری می کنند. حقیقت شب های قدر، حقیقت نورانی حضرت زهرا سلام الله علیها است. آیات 33 و 34 سوره مبارکه حجر نازل شده است که آیات عذاب هستند. جناب سلمان می گوید: وقتی این دو آیه عذاب بر قلب نازنین پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نازل شد چنان ایشان منقلب شدند که روی زمین افتادند و اشک می ریختند و مثل مار گزیده به خودشان می پیچیدند. سلمان نگران این بود که اگر ایشان را به حال خودشان رها کنند جان ایشان به خطر می افتد.

پیشنهاد دادند که حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها را خبر کنند. چون هر وقت چشمشان به صورت دخترشان می افتاد آرام می شدند. حضرت زهرا سلام الله علیها را خبر کردند ایشان وارد شدند و پیامبر صلی الله علیه و آله تا دخترشان را دیدند حالشان بهتر شد.

ایشان به پدرشان گفتند: پدرجان برای چه گریه می کنید؟ حضرت فرمودند: دو آیه عذاب نازل شده است. حضرت زهرا سلام الله علیها تا آیات را شنیدند این بار ایشان شروع کردند به بی قراری کردن و فریاد کشیدن. می فرمودند: وای بر کسی که بخواهد از این هفت در وارد جهنم شود. به این قیامت باوری می گویند. من اگر باورم شده بود این کارها را نمی کردم. مشکل ما این است که اهل باور نیستیم. کم کسانی هستند که خدا و وعده های او را باور کرده باشند.

اگر ما باورمان شود که در منظر و مرعی خدا هستیم دیگر نمی توانیم هر کاری کنیم. میرداماد 40 سال پایش را دراز نکرد چون می گفت: من در محضر خداوند نمی خواهم پایم را دراز کنم. اگر کسی باورش شود که در منظر خدا است بعید نیست که این کار را انجام دهد. برای باورمند شدن باید به هر آنچه که یاد گرفته ایم زیاد عمل کنیم. کم کم باورمند می شویم.

مرده شور چون زیاد مرده شسته است دیگر از مرده نمی ترسد چون باورش شده است که او دیگر مرده است. ما هم اگر باور کنیم روند زندگیمان خیلی عوض می شود. اگر به دانسته های دینیمان عمل کنیم بهشت و جهنم باورمان می شود. مرگ باورمان می شود و اوضاع زندگیمان تغییر می کند. چون باورمان شده است که در منظر و مرعی خداوند هستیم و زندگیمان الهی می شود. آن وقت دیگر عباداتمان تغییر می کند.

امام حسین علیه السلام می فرمودند: خدایا طوری کن که جوری از تو حساب ببرم چنان که تو را می بینم. این حال در وجود اهل ایمان زیاد می شود. چنان یقینی در دلشان ایجاد می شود که مبدأ میلشان عوض می شود آنگاه گناه کردن برای آنها سخت می شود.

/1102101304