چرا وقتی بلا می‌آید خشک و تر با هم می‌سوزند؟
وارث: اجتماع روی فرد اثر می‌گذارد و فرد روی اجتماع. اجتماع واقعاً مجموعش یک واحد است, خودش روح دارد, عمر دارد. این یک مطلب عجیبی است که البته کسی که این را خوب استنباط کرده و پرورانده است, علامه طباطبائی سلمه الله تعالی است. ایشان در کمال وضوح از قرآن استنباط می‌کند که قرآن برای اجتماع شخصیت قائل است, برای اجتماع عمر قائل است: لِكُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ إِذَا جَآءَ أَجَلُهُمْ فَلَا يَسْتَـْٔخِرُونَ سَاعَةً وَلَا يَسْتَقْدِمُونَ (یونس/49) برای اجتماع بیماری و سلامت قائل است, برای اجتماع سعادت و شقاوت قائل است, برای اجتماع شرکت در مسؤولیت قائل است. گاهی افرادی می‌پرسند چرا اگر [اکثریت] یک قومی گناه کرده, اقلیت صالحی که درمیان آن قوم است هم به عذاب آن قوم معذب می‌شوند؟ نمی‌دانند که افراد اجتماع حکم اعضای یک پیکر را دارند. وقتی که در عضوی از یک پیکر سرطان پیدا بشود, اعضاء دیگر نمی‌توانند بگویند چرا ما هم باید از بین برویم. به همان دلیل که شما با یکدیگر اتصال و هم ریشگی و پیوند دارید, به همان دلیل که از سعادت او بهره مند هستید, به همان دلیل از بدبختی او هم باید در اجتماع متضرر باشید. فقط آن دنیا است که دنیای جدائی است. در این دنیا افراد اجتماع واقعاً به یکدیگر متصلند, واقعاً در ناخوشی و خوشی یکدیگر شریکند, واقعاً در عذاب و سعادت یکدیگر شریک هستند: دنیای امتیاز آن دنیا است: وَٱمْتَـٰزُوا۟ ٱلْيَوْمَ أَيُّهَا ٱلْمُجْرِمُونَ (یس/59) در این دنیا صحبت ((فامتازوا)) نیست.
اسلام و مقتضیات زمان، ج1، ص331