راز آبروی عجیب امام حسین (ع) نزد خداوند

«ممکن است کسی بپرسد و بگوید آقا چطور می شود که خداوند همه گناهان کسی را ببخشد. چطور می شود خداوند حتی از حق الناس هم بگذرد. بله می شود چون به قول سید بحرالعلوم این عارف و فقیه برجسته،  حسین (ع) همه چیز خود را به خاطر خدا به زمین زد. به خاطر خدا از همه تعلقات و علقه های خود گذشت، به خاطر خدا همه عزیزان خود را در راه خدا قربانی کرد و بعد از آن هم راضی به اسارت اهل بیت (ع) شد و چون  حسین (ع) همه هستی خود را در راه خدا فدا کرد وجود او عین حق و عدالت است چون حسین (ع) همه چیزش را زمین زد بنابراین صاحب این آبرو و وجاهت شده است.»

رابطه قلبی و باطنی حضرت اباعبدالله با زایران اربعین چطور در روایات ما تبیین شده است؟

محمد ابن مسلم از شاگردان مکتب امام باقر و امام صادق علیهما السلام می گوید از امام صادق (ع) شنیدم که که همانا حسین در نزد پروردگار خود است، عند ملیک مقتدر، آن جا می گوید که حسین (ع) در آن مقام عند رب در آن فوق عرش به سه گروه نظر می کند. یکی از آن گروه ها که دایم اباعبدالله (ع) به آن ها نظر لطف دارد زوار است، زواری که به سمت حسین (ع) حرکت می دانند. حضرت دانه دانه آن ها را به  اسم و اسم پدران شان می شناسد و برای تک تک آن ها طلب استغفار و مغفرت می کند.  علاوه بر این که خودش برای این زوار طلب استغفار می کند از رسول الله (ص)  و امیرالمومنین (ع) و مادرش فاطمه (س) هم می خواهد که شما هم برای آن ها طلب استغفار کنید.

باز در روایات داریم که می گوید وقتی زائر قبر اباعبدالله (ع) از خانه به سمت کربلا حرکت می کند به ازای هر قدم، یک حسنه برای او منظور می شود و به ازای هر قدم یک سیئه از او می رود.  وقتی کسی وارد بارگاه امام حسین (ع) می شود اسم او در زمره مصلحین و مفلحین و نجات یافته ها نوشته می شود. اسم او در زمره نجات یافته هاست چون در توفان های روزگار سوار بر کشتی نجات شده است چون که: ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه.

نکته عجیب اینجاست که در همان روایات به این نکته برمی خوریم که وقتی زائر اباعبدالله (ع) از زیارت قبر حسین به خانه برمی گردد  فرشته ای از جانب رسول الله (ص) می آید  و او را همراهی می کند. چون رسول الله خود می فرماید: حسین منی و انا من حسین،  لذا زوار حسین (ع)  مورد توجه آقا رسول الله (ص) است.  آن ملک که از جانب رسول الله آمده می آید پیش آن زایر و سلام رسول الله را بر آن شخص ابلاغ می کند. البته زائران در یک سطح معرفتی نیستند  اما اولیا آن سلام ها را می شنوند.  می شنوند که پیغمبر اکرم (ص) به آن ها سلام می رساند. آن ملک که از نزد رسول الله آمده به آن شخص پیام می دهد که پیغمبر به تو سلام رساند و به شما درود فرستاد و پیام داد که به شما بگویم از همه گناهان پاک شده ای هر چه در گذشته انجام داده ای و گناه مرتکب شده ای به آبروی آقا اباعبدالله از همه آن گناهان پاک شده ای.  ممکن است کسی بپرسد و بگوید آقا چطور می شود که خداوند همه گناهان کسی را ببخشد. چطور می شود خداوند حتی از حق الناس هم بگذرد. بله می شود چون به قول سید بحرالعلوم این عارف و فقیه برجسته،  حسین (ع) همه چیز خود را به خاطر خدا به زمین زد. به خاطر خدا از همه تعلقات و علقه های خود گذشت، به خاطر خدا همه عزیزان خود را در راه خدا قربانی کرد و بعد از آن هم راضی به اسارت اهل بیت (ع) شد و چون  حسین (ع) همه هستی خود را در راه خدا فدا کرد وجود او عین حق و عدالت است چون حسین (ع) همه چیزش را زمین زد بنابراین صاحب این آبرو و وجاهت شده است.

این درس بسیار بزرگی برای ماست که واقعا اگر به دنبال طلب حق هستیم نمی توانیم با چسبیدن به تلقات خودمان به آن طلب برسیم. این درس بسیار بزرگی است که در حرکت اباعبدالله (ع) دیده می شود. در این باره چه می توان گفت؟

می گویند یکی از پادشاهان به شکار رفت و از وزیر و خدم و حشم جدا شد. در بیابانی گرفتار آمد و به چادری رسید که در آن چادر زن و مردی با یک بز زندگی می کردند. تمام دارایی آن مرد و زن همان یک بز بود و از شیر آن بز روزگار را می گذراندند. پادشاه مهمان آن مرد  و زن شد و آن مرد  و زن به خاطر این که مهمان برای آن ها عزیز بود  تمام دارایی خود را که همان بز بود زمین زدند و غذایی برای پادشاه تدارک دیدند. وقتی پادشاه غذایش را خورد گفت اگر شهر آمدید من در فلان نقطه  شهر هستم. آن زن و مرد بعد از چند  وقت به آن نشانی رفتند و وارد کاخ پادشاه شدند. پادشاه همه را دورش جمع کرد و گفت من سه روز مهمان این زن و مرد بودم و آن ها این طور مرا اطعام کردند. حال برای جبران چه کنم؟ یکی گفت ده اسب بدهید، یکی گفت 100 گوسفند. پادشاه گفت این ها کم است. آن ها خیلی به من لطف کردند. یکی گفت نصف ملک خودت را بده. پادشاه گفت ولی این ها همه دارایی خود را زمین زدند و اگر من همه دارایی ام را به آن ها بدهم تازه با هم برابر می شویم.

امام حسین (ع) کسی بود که همه دارایی و هستی خود را در راه خدا و در راه دین خدا به زمین زد. امام حسین رفت که مسیر الی الله بماند و گم نشود. خون اباعبدالله (ع) بود که اسم پیامبر و این مکتب را زنده کرد و جامعه ای که عمیقا دچار گمراهی،  بدبختی، بیچارگی و ظلالت شده بود متوجه این همه ظلمت شد.

منبع:شبستان