اعتقاد به زندگی اخروی در صورتی می تواند نقش خود را در جهت دادن به رفتارهای فردی و اجتماعی ایفا کند که نوعی رابطه علّیّت، بین فعالیت های این جهانی و سعادت و شقاوت آن جهانی، پذیرفته شود و دستِ کم نعمت ها و عذاب های اخروی به عنوان پاداش و کیفر برای رفتارهای شایسته و ناشایسته این جهان، شناخته گردد.
