چگونه خود را مقابل خدا آراسته کنیم؟

کد خبر: 15861

21:00، 1393-04-31

با قرآن، خود را در برابر پروردگار زینت کن تا خدا بر زینتت افزاید و قرآن را وسیله ای برای زینت خود نزد مردم قرار مده تا خدا تو را سرافکنده نماید.

وارث: قرآن کریم مونسی است که در شرایط عادی و نیز در بحران ها و سختی های زندگی می تواند بهترین همدم انسان باشد؛ امام سجاد(ع) می‎فرمایند: "اگر همه مردم ما بین مشرق و مغرب بمیرند و هیچ موجودی بر روی زمین زنده نماند و من تنها باشم، وقتی قرآن با من باشد، هرگز از تنهایی وحشت نمی کنم." (کافی، ج2، ص 602 )

انس در لغت، معنایى مقابل وحشت دارد و انس انسان به چیزى بدین معنا است که از آن، هیچ وحشت و اضطرابى ندارد و همراه با آن به آرامش مى رسد. انسان کمال طلب، فقط به امور مادى بسنده نمى کند و به سوى هدف هاى والاترى گام بر مى دارد. لذا وحشت و تنهایى خود را در پناه امور معنوى زائل مى کند. در روایات، به انس با علم و معرفت به قرآن و ذکر خدا سفارش شده است.

امیرالمومنین (ع) فرمودند: "هر کس با قرآن انس گیرد، از جدایى دوستان وحشتى نخواهد داشت." ایشان همچنین در جواب گروهى که هنگام سفر از ایشان توصیه اى خواسته بودند، فرمودند: "اگر به دنبال مونسى مى گردید، قرآن برایتان کافى است."( جامع الأخبار، ص 511)

امام صادق (ع) می فرمایند: هر جوان با ایمانی که به تلاوت قرآن بپردازد، قرآن با گوشت و خون او آمیخته شده و پروردگار، او را در ردیف فرشتگان قرار دهد و قرآن، نگاهبان او در روز قیامت خواهد بود ... و آن که در این امر، متحمل دشواری بیشتری شود، پاداش او دوچندان خواهد بود.

راه زینت دادن خود مقابل خدا
پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند: سزاوارترین مردم به خشوع، نماز و روزه چه در آشکار و چه در پنهان، آن است که قرآن را در سینه دارد. سپس با آواز بلند اعلام کرد: ای آن که قرآن در سینه داری! خود را با قرآن متواضع گردان تا پروردگار بر مقامت بیفزاید و به دنبال کسب افتخار با قرآن مباش که خداوند بر زمینت زند! با قرآن، خود را در برابر پروردگار زینت کن تا خدا بر زینتت افزاید و قرآن را وسیله ای برای زینت خود نزد مردم قرار مده تا خدا تو را سرافکنده نماید. آن که تمام قرآن را به خوبی تلاوت کند، گویا بدون ارتباط با وحی، پیام رسالت در سینه های او جا گرفته است. آن که با قرآن است با نادانان رفتار جاهلانه ای ندارد، در برابر خشم دیگران، غضبناک نمی شود، با پرخاشگران پرخاش نمی کند، بلکه برای بزرگداشت قرآن، صبر و گذشت و چشم پوشی را سرلوحه رفتار خویش قرار می دهد و .... ( کافی، ج 2، ص 603 و 604)
امام صادق (ع) فرمودند: به دنبال مونسى بودم که در پناه آن، آرامش پیدا کنم، آن را در قرائت قرآن یافتم. (مستدرک الوسائل، ج 12، ص 174)

مراتب انس...
انس با قرآن مراتبی دارد که شامل این موارد می شود: نگهدارى قرآن در خانه، نگاه کردن به آیات قرآن، گوش فرا دادن به تلاوت قرآن، تلاوت قرآن، تدبر و تفکر در قرآن و عمل به قرآن.
امام صادق(ع) فرمودند: در شگفتم از اینکه قرآنى در خانه است و شیاطین به واسطه آن از خانه دفع مى شوند. (ثواب الأعمال، ص 129)
پیامبر(ص) درباره نگاه کردن به قرآن فرمودند: نگاه کردن به خطوط قرآن بدون خواندن آن عبادت است.
حضرت علی بن الحسین(ع) فرمودند: هرکس تنها یک حرف از قرآن را گوش کند هر چند آن را قرائت نکند، خداوند برای او یک حسنه می نویسد و یک گناه از او محو می کند و یک درجه بالایش می‎برد. (ثواب الاعمال، ص 103)
همچنین امام صادق (ع) در روایتی درباره قرائت قرآن فرموده اند: قرآن، میثاقى است بین خالق و مخلوق و شایسته است یک مسلمان، هر روز به این عهدنامه نظر کند و [حداقل] پنجاه آیه از آن را بخواند. (من لایحضره الفقیه، ج 2، ص 628)
پیامبر اسلام (ص) فرمودند: به قرآن عمل کنید و حلالش را حلال شمارید و از حرامش اجتناب کنید و به آن اقتدا نموده، به هیچ چیز آن کفر نورزید.
در روایتی امیرالمومنین (ع) فرمودند: اى کسانى که عالم به قرآن هستید، به آن عمل کنید؛ چون عالم کسى است که به آنچه مى داند، عمل مى کند و عمل او مطابق علمش است. به زودى مردمى خواهند آمد که علمشان از گلوهاى آنها تجاوز نمى کند و باطنشان با رفتار ظاهر آنها مخالف است. (کنز العمّال، ج 9، ص 294)
در روایت دیگرى پیامبر(ص) فرمودند: هر کس قرآن را یاد بگیرد و به آن عمل نکند و دوستى دنیا و زینت آن بر او چیره شود، سزاوار عذاب الهى است و همرتبه با یهود و نصاراست که کتاب [خدا] را پشت سر انداختند. (بحارالأنوار، ج 76، ص36)
مرحوم آیت الله بهجت در نکوهش بی توجهی ما به انس با قرآن می گوید: ما وظیفه داریم که در تعلیم، تلاوت و عمل به قرآن کوشش کنیم. ولی ما شب های احیا قرآن بر سر می گذاریم؛ و در مقام عمل، آیه های حجاب، غیبت، کذب، و آیات: (وَیلٌ لِلمُطَفّفینَ: وای بر کم فروشان.) و نیز (فَلا تَقُل لَهُما أُفٍّ: پس به پدر و مادر، اُف نگو.) همچنین: (وَلا تًمشِ فِی الأَرضِ مَرَحاً: و با ناز و تکبر در روی زمین راه مرو.) و ... را زیر پا می گذاریم. (در محضر بهجت، ج 2، ص 298)