عالمي كه همه نمازهای عمر خود را دوباره به‌جا آورد!
بیشتر نیاکان او اهل فضل و کمال بوده‌اند و نوابغ بزرگی همچو محقق کرکی، میرداماد و... در بین آنان ظهور کرده‌اند. تولد ایشان در سال 1303هجری در نجف اشرف اتفاق افتاده است و در سن دو سالگی بود که سایه پدر از سرش برفت و ایشان در کنف تربیت پرمهر مادری فاضل و پاک‌سیرت قرار گرفت.
فطرت پاک درونی‌اش که میراث گران‌سنگ اجداد طاهرینش بود، زمینه قدم‌نهادن در مسیر علم و عمل را به سرعت برایش هموار نمود. خود ایشان در این‌باره می‌گوید: من از سنین قبل از بلوغ، علاقه سرشاری به مجالس علما و رجال علمی داشتم و بیشتر وقت من، در محضر شخصیت‌های بزرگ و مراجع آن‌وقت می‌گذشت. آمادگی فوق‌العاده‌ای برای کسب فضایل و پذیرش هرگونه استفاده علمی داشتم و تنها آرزوی من، رسیدن به مقامات عالی علم و عمل بود. از طرفی مادرم به جهت سختی در امر معاش، اصرار داشت که در پی کسب و کار بروم تا آن‌که از یکی از استادان خویش خواستم تا نزد مادرم بیاید و وی را راضی به ادامه تحصیل کند، در نتیجه این مشکل از پیش پایم برداشته شد.
آیةالله میردامادی پس‌از آن‌که مقدمات و سطح را نزد اساتید آن دیار گذراند، به درس اکابر حوزه نجف اشرف هم‌چون آخوند خراسانی، میرزا محمدتقی شیرازی، میرزاحسین نائینی راه یافت و به مدد الهی موفق به فتح قله اجتهاد در سنین جوانی شد.
شاخصه‌ای که موجب درخشش این عالم ربانی در میان اقرانش گردید، روحیه معنوی ایشان بود که به برکت ارتباط خاص با عالمان عارفی چون مرحوم سیدمرتضی کشمیری و میرزا جوادآقا ملکی تبریزی و به‌خصوص سیداحمد کربلایی قدس‌سرّهم در وجود مبارک ایشان متبلور گشته بود.
ازنگاه بزرگان
بی‌شک خلقیات اخلاق در پیمانه الفاظ نمی‌گنجد، اما کلام دُرّگونه علامه سید محمدحسین طباطبایی(ره) در توصیف ایشان بس است که فرمودند: «آقای سیدهاشم میردامادی أعبَد طلاب نجف بود.»
آیةالله میردامادی(ره) جدّ مادری مقام معظم رهبری هستند و حضرت آیةالله خامنه‌ای درباره مسایل اخلاقی آن‌مرحوم گفته‌اند: «مرحوم سیدهاشم، دعای ابوحمزه را در قنوت می‌خواند و این مطلب را مرحوم آیةالله‌العظمی بهجت(ره) به من گفتند.» و نیز تصریح کرده‌اند: «آیةالله سیدهاشم نجف‌آبادی اهل ذوق و عرفان بود.»
مرحوم آیةالله‌العظمی بهجت(ره) ، نقل می‌کردند که ایشان دعای ابوحمزه‌ثمالی را در قنوت می‌خواند. تمام نمازهای طول عمر خود را دوباره به‌جا آورد. ذکر یونسیه او در سجده معروف بود. بسیار در اثنای حضور در نجف اشرف به مسجد سهله می‌رفت.
فضایل اخلاقی
اصالت و نجابت خانوادگی، مراوده با مربیان نفوس، تحمل ریاضت‌های شرعی و اخلاص و یک‌رنگی‌اش در محضر خداوند از او انسانی الهی ساخته بود. از اموال شبهه‌ناک شدیداً پرهیز می‌کرد. زندگی بسیار ساده‌ای داشت.
اهل قناعت و با تجمل و زیاده‌روی مخالف بود. توکل فوق‌العاده‌ای داشت. نافله‌های شب او طولانی بود و از خوف خدا بسیار می‌گریست.
از شهرت گریزان و بسیار فروتن و بی‌ادعا بود. مقامات ظاهری افراد در روحیه‌اش اثری نمی‌گذاشت.
به درد دل‌های مردم توجه و عنایت داشت و متأثر می‌شد و با تمام وجود در رفع حوایج دیگران تلاش می‌کرد. خوش‌سخن و خوش‌بیان بود و شیوایی کلامش دیگران را مجذوب می‌کرد.
آن طبیب روحانی و انسان خودساخته، پس‌از یک عمر مجاهدت در مسیر دیانت و خدمت به دیگران با کوله‌باری از عمل صالح در شامگاه 23 جمادی‌الثانی 1380ه‌ق مطابق با سال 1339ش به دیار باقی شتافت. پیکر آن‌مرحوم با احترام توسط اعلام و مردم بزرگوار مشهد تشییع و در دارالسلام حرم مقدس رضوی مدفون گشت.
م118/