حجت الاسلام شریف: افرادی که مراقب اعمالشان هستند راحت تر از آنچه که فکرش را می کنید امام زمان(ع)را می بینند

تکلیف ما چیست؟ او منتظر است. حرف از ظهور که می شود می گویند: مهم ترین وظیفۀ ما دعا کردن است. اگر اینچنین است چرا هر چقدر دعا می کنیم حضرت ظهور نمی کنند؟ چرا گشایش ایجاد نمی شود؟

اینجا چند نگاه داریم. نگاه اول اینکه در حالت سیستماتیکش همۀ ما منتظر هستیم اما از نگاه اهل بیت علیه‌السلام امام زمان عج‌الله‌تعالی‌فرجهم‌الشریف منتظر است. ابتدا ما باید به این باور برسیم که امام منتظر ما هستند و این ما هستیم که از قافله عقب افتاده ایم. اگر این نگاه در زندگی و تفکر ما حاکم شود، قطعاً چند قدمی به حضرت نزدیک خواهیم شد.

مشکل الان ما در این است که ما هستیم، حضرت هم هستند. اما فاصله داریم. این حقیقتی است که باید بپذیریم. همه جا وجه خدا هست، هر طرف را که نگاه کنید امام و حجت خداوند حضور دارد ولی فاصله بین ما زیاد است.

چه کنیم که این فاصله برداشته شود؟ مطلب اول، نگاهمان را تغییر دهیم. چگونه نگاهمان را تغییر دهیم؟ تغییر نگاهمان در این است که انقدر به خود نبالیم که ما منتظر هستیم. باید بدانیم که او منتظر است که ما منتظر شدیم و این حقیقتی است که روایات ما هم تأیید می کند.

شیخ صدوق در کمالُ‌دین حکایت های مختلفی آوردند در تشرف خدمت حضرت ولیعصر عج‌الله‌تعالی‌فرجهم‌الشریف، مِن جمله ابراهیم بن مهزیار، او 19 سال مدام ور روز عرفه به حج می رفت تا خدمت حضرت مشرف شود. روایت داریم: یکی از جاهایی که یقیناً می توان حضرت علیه السلام را دید، صحرای عرفات است. یعنی حضرت مهدی عج‌الله‌تعالی‌فرجهم‌الشریف روز عرفات در صحرای عرفه حاضر هستند، منتها باید چشم مهدی بین موجود باشد.

ابراهیم بن مهزیار 19 سفر حج رفت و هر دفعه هم آقا را دیدند. سال بیستم رفقا گفتند: مکه می آیی؟ گفت: نه، پرسیدند: چرا؟ گفت: اگر بنا بود امام زمان عج‌الله‌تعالی‌فرجهم‌الشریف خودش را نشان دهد، تا به حال نشان داده بود. وقتی 19 سال به مکه رفتم و آقا را ندیدم به این معناست که آقا صلاح نمی دانند که ایشان را زیارت کنم.

مدتی گذشت و شبی در عالم رویا خواب دید: شخصی به او گفت: ابراهیم بن مهزیار این دفعه به مکه برو، در این سفر حتماً به محضر آقا خواهی رسید. فردای آن روز به رفقا خبر داد که امسال من هم می آیم و بار و بنه اش را جمع کرد و حرکت کردند.

وقتی به مکه رسید باز هم آقا را ندید. طواف می کردند که جوانی را دید، دلش به سمت او کشش پیدا کرد، با خود گفت: به سمت او بروم که شاید از گمشدۀ من خبر داشته باشد. جلو رفت و سلام و احوال پرسی ای کرد. مرد پرسید: اهل کجا هستی؟ گفت: عراق. پرسید: عراق عرب یا عراق عجم؟ گفت: عراق عجم، خوزستان. گفت: پس قطعاً فردی به نام حسینی را می شناسی. بله آقا ایشان فوت شده است. گفت: رحمت خدا بر او باد. مرد زاهدی و اهل نماز شب و عابدی بود. گفت: پس شما ابراهیم بن مهزیار را هم می شناسید. خوشحال شد و گفت: خودم هستم. درخواست کرد که برای اثبات این قضییه به او نشانه ای بدهد. گفت: چه نشانه ای؟ گفتند: ابراهیم بن مهزیار از امام حسن عسکری علیه‌السلام انگشتری هدیه گرفته بود. آیا آن انگشتر را داری؟ انگشتر را به او نشان داد.

انگشتر را گرفت و به چشمانش کشید و گریست و درودی بر امام حسن عسکری علیه‌السلام فرستاد. پرسید: ابراهیم بن مهزیار چه می خواهی؟ دنبال چه هستی؟ گفت: دنبال امامی هستم که از عالم پنهان است. او ناراحت شد و گفت: ابراهیم بن مهزیار امام زمان عج‌الله‌تعالی‌فرجهم‌الشریف از عالم پنهان نیست. میدانی چه چیزی باعث شده است که آقا را نبینی؟ گناه!

یعنی گناهان ما دیواری حائل بین ما و حضرت علیه السلام ساخته است. اگر این دیوار از کنار چشم ما برود یقیناً اقا را خواهیم دید. لذا افرادی که مراقب اعمالشان هستند، راحت تر از آنچه که فکرش را می کنید حضرت علیه السلام را می بینند.

ابراهیم بن مهزیار گفت: به هر جهت می خواهم آقا را ببینم، چه کنم؟ گفت: اول؛ اینکه چون می خواهی به محضر حضرت علیه السلام برسی باید اتاقت را از همسفرانت جدا کنی. دوم؛ فلان شب و فلان وقت به فلان منطقه می آیی.

در زمان موعود در مکان مشخص شده رفتند. نیمه شب شده بود که به شهر طائف رسیدند. پیاده شدند. پرسید: آقا رسیدیم؟ گفت: خیر، مگر نمی خواهی به محضر آقا برسی؟ گفت: چرا. گفتند: الان وقت نماز شب است.

نماز خواندند و حرکت کردند. به منطقه ای رسیدند و مرد گفت: نگاه کن، چه می بینی؟ خیمه ای از جنس پشم بود که از آن نور می درخشد. گفت: ابراهیم بن مهزیار شخصی را که می خواستی ببینی در آن خیمه است.

نزدیک خیمه از اسب پیاده شد. گفت: میخ اسبم را کجا بکوبم؟ گفت: ابراهیم بن مهزیار همۀ عالم حسرت به دل هستند که ایشان را ببینند و تو به فکر میخ اسبت هستی؟ خجالت کشید. اذن خواست و داخل خیمه شد و سه روز مهمان علیه السلام  بود.

این صحبت ها برای این بود که ما باید در بحث مهدویت و انتظار نگاهمان را عوض کنیم. باید بدانیم که حضرت منتظر است.

امام زمان عج‌الله‌تعالی‌فرجهم‌الشریف خطاب به ابراهیم بن مهزیار فرمودند: 20 سال منتظر هستیم که از در این خیمه وارد شوی! چی باعث شد که نیامدی؟!!

قطعاً این بحث برای ما هم هست. ایشان منتظر ما هم هستند. 1181 سال گذشته است و همچنان منتظر ماست.

نگاه دوم؛ باور کردن ما نسبت به دیدن امام زمان عج‌الله‌تعالی‌فرجهم‌الشریف است. یقین کنیم که ایشان هست و همیشه ما را می بیند. اگر به این یقین می رسیدیم گناه نمی کردیم. اگر به یقین برسم که علیه السلام  در کسب و کارم و هیئت و در تفریحات کشوری و لشگری مرا می بیند، یقیناً گناه نخواهم کرد.

سید‌ بن طاووس می گوید: اگر همۀ مردم صحبت کنند، در بین آنها صدای امام را خواهم شناخت. او ارتباط ویژه ای با ولی خود برقرار کرده است. همانند افرادی نباشیم که باختند.

ظاهرت هست چنانیکه خجالت نکشی؟

باطنت هست پسندیده صاحب نظری؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

لقمه ات درخور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم زه همه دارائیت

داری آنقدر که یک هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

با چنین شرط که در حافظه اش دست نبری!

واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران

میتوان گفت تو را شیعه اثناعشری؟

در ادامه این مراسم؛ ذاکرین اهل بیت علیه السلام حاج احد قدمی، کربلایی سید هادی هاشمی و کربلایی امیر عباسی به مدیحه خوانی و مولودی خوانی پرداختند.