حجت الاسلام پناهیان: بزرگ ترین مصیبت برای ابا عبدالله الحسین علیه السلام چه بود؟ + گزارش تصویری

وارث : مراسم شب شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها با سخنرانی حجت الاسلام پناهیان و مداحی حاج حیدر خمسه و اجرای سید جواد هاشمی در میدان امام حسین علیه السلام برگزار شد.

در ادامۀ خبر متن سخنرانی حجت الاسلام پناهیان را می خوانید:

اهمیت دخترداری

در باب دختر داری روایات مختلفی است. رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: اگر کسی سه دختر را بزرگ کند من بهشت را برای او تضمین خواهم کرد. کسی بلند شد و گفت: یا رسول الله اگر کسی دو دختر داشته باشد هم آیا بهشت را برای او تضمین می کنید؟

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: اگر کسی دو دختر هم داشته باشد بهشت را برای او تضمین می کنم. کسی بلند شد و گفت: اگر کسی یک دختر هم داشته باشد چه؟ حضرت فرمودند: اگر کسی یک دختر هم بزرگ کرده باشد من بهشت را برای او تضمین می کنم.

در روایات آمده است که به دخترانتان محبت داشته باشید. فرق دختر داشتن با پسر داشتن این است که پسر مثل یک نعمتی است که خدا از او محاسبه خواهد کرد و دختر مثل یک حسنه ای است که خدا برای داشتن او پاداش خواهد داد. بین نعمتی که انسان حسابش را پس دهد و حسنه ای که پاداشش را دریافت کند فرق است. نسبت به دختر بچه ها فرموده اند: خیلی سهل گیر و نوازش گر باشید.

این ها برای زندگی ما آدم های معمولی است. زندگی اولیای خدا سرشار از عاطفه است. ما نمی توانیم زندگی ابا عبدالله علیه السلام را تصور کنیم که محبتش با دخترانش چقدر است.

بزرگ ترین مصیبت برای ابا عبدالله الحسین علیه السلام چه بود؟  

بر چه اساسی محاسبه کنیم کدام مصیبت سنگین تر است؟ در روایت هست که «البلاء للولاء»1 بلا برای آدم های خوب است. در شعر فارسی هست که می گوید: هر كه در اين بزم مقرب تر است / جام بلا بيشترش مي دهند

حضرت ابا عبدالله علیه السلام در روایت است که هر چه به ظهر عاشورا نزدیک تر می شدند اصحاب و یارانشان را از دست می دهند و بعد از آن بلای سنگین تری بر قلب ایشان وارد می شود و علی اصغرش را می دهد. به ظهر که می رسد بیشترین بلا را باید ببیند.

یکی از بیشترین مصائب، خداحافظی حضرت با دخترانشان بوده است. حضرت سکینه وقتی آمد جگر بابا را آتش زد. بابا ما را به حرم جدمان برگردان و بعد به میدان برو. سه ساله ابا عبدالله الحسین علیه السلام هم مستثنی نیست.

/1102101304

پی نوشت:

1.      بحار الانوار، ج 67، ص 239