حجت الاسلام قاسمیان: اگر برای خدا باشیم، خدا نیز دربست در اختیار ما است

وارث: مراسم عزاداری شب بیست و ششم ماه صفر با سخنرانی حجت الاسلام قاسمیان و مداحی حاج میثم مطیعی در هیئت شهدای گمنام برگزار شد. 

در ادامه متن سخنان حجت الاسلام قاسمیان را می خوانید:

در جلد 75 بحارالانوار کلامی است از مباحث حضرت رضا علیه‌السلام . حضرت می فرمایند: عقل هیچ مسلمانی تمام نمی شود مگر اینکه ده خصلت داشته باشد،( این عقل منظور قوای تفکری نیست این همان عقلی است که کسی می خواهد در برابر خداوند عزیز شود ) اول اینکه خیر از او امید رود یعنی امید داشته باشند که اگر خیری هست از دست او صادر شود و از شر او در امانند و می دانند که شری ندارد و اگر سری را بداند فاش نمی کند، اینکه روایت داریم در سفر می توان همسفر را شناخت عینیت دارد و علتش سخت بودن سفر است و واکنش های همسفر مشخص می شود. آدمی است که اگر شخصی کار کوچکی انجام دهد آن فعل را بزرگ می کند و بالا می داند و نفسش را بالاتر می کشد و تشکر می کند؛ انسان های ریا کار سه علامت دارند یک. با دیدن مردم عبادت می کنند و با نشاط می شوند و زمانی که به مسافرت می رود سه ساعت قبل از اذان ساعتش را کوک می کند و باعث مردم آزاری می شود و از خواب بیدار نمی شوند و اگر خودش تنها باشد نه قرآنی می خواند و نه نماز شب و نافله ای و دوست دارد هر کاری که انجام می دهد مورد حمد و ستایش قرار گیرد که اگر مورد ستایش قرار نگیرد دق می کند.

و گاهی به جایی می رسد که با انجام کاری منت بر سر دیگران می گذاریم. اگر خیر کثیری از خودش سر بزند آن را کوچک جلوه می دهد و حتی در درونش مرور نمی کند، گاهی ممکن است انسان کاری را که انجام داده در ذهن خود بالا ببرد، از طلب حوائج انسان ها خسته نمی شود. هر که بامش بیش برفش بیشتر هر کسی که خداوند به او بیشتر نعمت دهد حاجتمندان زیادی را هم برای او می فرستد. اگر ایش و اوش کند که چرا انقدر حاجتمند در خانه اش را می زند، خداوند از او می گیرد.

خداوند بنده های خاصی را برای منافع عباد دارد و نعمت های بیشتری به آنها می دهد چون آنها طلب حاجت را می پذیرند و تا زمانی که رفع حاجت می کنند خداوند هم نعمت بیشتری در اختیارشان قرار می دهد و اگر چنین نشود خداوند آنچه را که داده است باز می ستاند؛ در طول عمرش از طلب علم خسته نشود و منظور از علم، علم واجب است. فقر در راه خداوند برایش از غنا مهم تر باشد، شخصی نزدامام صادق علیه‌السلام آمد و گفت: من فقیرم و حضرت فرمود: چنین نیست چند باری این گفتمان انجام شد و سپس مرد گفت: من فقیرم و شما کمک نمی کنید مساله ای نیست. حضرت فرمودند: حاضر هستی هر چه در دنیاست به تو بدهند و دست از ما بکشی؟ گفت: خیر، ما چیزی داریم که آنقدر ارزش دارد که حاضر به تعویض آن نیستیم پس ثروتمندیم و این فقر فقری ظاهری است؛ امید به نصرت خداوند دارند و بر خدا توکل دارد، گمنامی برایش شیرین تر از نام آوری است و دهمین اینکه احدی را نمی بیند مگر اینکه بگوید من از همه بدتر و پایین ترم نه اینکه بلند و رسا بگوید بلکه درونش به خود می گوید. گاهی بلند گفتن باعث فساد می شود. تواضع می کند تا به بزرگان و عالمان ملحق شود. اگر این ده کار را انجام دهد خداوند مجد و بزرگواریش را بالا می برد با اینکه خود او خودش را پایین می کشد او را پاک می کند و همه از او به نیکی یاد می کنند و خداوند کاری می کند که حب و دوستی در قلب مردم می افتد. او برای خداست و خدا هم در بست در اختیار او خواهد بود.