عزاداری ایام فاطمیه در هیئت روضه الشهدا برگزار شد +گزارش تصویری

در ادامه متن سخنان حجت الاسلام تاج لنگرودی را می خوانید:

در احکام و مسائل شرعی اصطلاحی تحت عنوان جاهل وجود دارد که ترجمۀ فارسی اش نادان است ولی مقصود این است که یک نفر ممکن است تمام مسائل شرعی و رساله را بلد باشد و فقط نسبت به یک مسأله نا آگاه باشد و در آن مسأله این آدم را جاهل می نامند. در عرف جمله ای شهرت دارد که صحیح است ولی نه به شکل بی در و پیکری که بین مردم آوازه است! معروف است: اگر کسی مسأله شرعی را نمیدانست و روزی که متوجه می شود، به او می گویند: چون نمیدانستی عیبی ندارد و از این به بعد متوجه باش و درست انجام بده.

در صورتی که این موضوع فقط به گروهی از جاهلین مربوط می شود. جاهلین دو گروه هستند، یکی جاهل قاصر و دیگری جاهل مقصر. جاهل قاصر کسی است که به مسأله شرعی دسترسی نداشت. در محلی زندگی کرده است که حسینیه ای داشتند و سالی یک بار مراسم حسینی بوده و بعد از آن تا سال آینده بسته می شود، آخوند و کتاب و رسانه ندارند و دسترسی به مسأله شرعی ندارد و به این علت بلد نبود، این شخص جاهل قاصر است و اگر 10 یا 15 سال روزه هایش را اشتباه گرفت و نماز هایش را اشتباه خواند، چه کار کند؟ می گویند: چون جاهل قاصر هستی، بخشیده شده است.

جاهل قاصر تکلیفی برای گذشته ندارد. ولی جاهل مقصر یعنی کسی که دسترسی دارد. اینترنت و دفاتر مراجع تقلید و رساله و آخوند است و خودش همت برای یادگیری نکرده است. به همین دلیل روزه می گیرد ولی باطل! حالا که مقصر است گذشته اش بخشیده نیست؛ علاوه بر قضا باید کفاره هم بدهد. مقصر نسبت به قاصر مسئولیت سنگینی دارد.

در همین رابطه خاطره ای عرض می کنم. مقلد حضرت امام بودم و زمانی که به رحمت خدا رفتند به مرحوم آیت الله اراکی رجوع کردم و با فتوای ایشان بر فتوای حضرت امام باقی ماندم. مدرسۀ آقای مجتهدی بودم که در بازگشت به منزل رسالۀ آیت الله اراکی را خریدم و در مسیرم رساله را ورق میزدم و صفحۀ آخرش سوال و جواب زیادی داشت و توجهم را جلب کرد.

سوالی بسیار تکان دهنده بود. نوشته بودند: اوایل تکلیفم 3سال روزه گرفتم و چون احکام را نمیدانستم و الان متوجه شدم که غلط بود و الان یاد گرفتم. آن سه سال را باید چه کار کنم؟ آیا قاصرم و یا مقصر؟

مرحوم آیت الله اراکی اینگونه پاسخ دادند: در بلاد اسلامی جاهل، مقصر است. یعنی جاهل قاصر نداریم.

بر همین حساب باید هر کسی برای خود برنامه ای داشته باشد که روزی یک مسأله را بیاموزد و حتی آن چیزی را که بلد هستیم را مرور کنیم که مبادا با چنین مشکلی برخورد کنیم.

در آغاز بهار هستیم. خداوند متعال در طول زندگی شما هر سال بهار را تکرار می کند. درسی که بهار دارد این است که من خدای قادر هستم که به تو حیات مجدد ببخشم. یعنی یکی از اثبات معاد همین تغییر فصل هاست.

طبق آیات سوره مومنون در روزگار حضرت محمد صلوات الله علیه، شخصی در بیابان استخوان پوسیده ای پیدا کرد و جلو  حضرت محمد صلوات الله علیه آورد و با لحن بدی گفت: این چه حرفی است که می زنی؟ می گویی قرار است دوباره زنده شویم؟ این استخوان پودر شده را چه کسی می تواند زنده کند؟ بلافاصله خطاب رسید: " قُلْ يُحْييهَا الَّذي أَنْشَأَها أَوَّلَ مَرَّةٍ " بار اول چه کسی توانست؟ بار دوم هم می تواند.

تکرار بهار یعنی بارها ثابت می کنم، قدرت حیات بخشیدن دارم. اول همین استخوان هم نبود. بهار یک یادآوری حشر و نشر قیامت است. آن هم حشر و نشری که خداوند می فرماید: آدم ها با حالت گیج و گنگی سپری خواهند کرد. می فرمایند: " مِّنَ الْأَجْدَاثِ إِلَىٰ رَبِّهِمْ يَنسِلُونَ * قَالُوا يَا وَيْلَنَا مَن بَعَثَنَا مِن مَّرْقَدِنَا " با حالت گیجی سر از خاک در می آورند و می گویند: چه کسی ما را از خوابگاه و آرامگاهمان بیرون کشید؟ خطاب می رسد: " هَٰذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَٰنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ " این همان وعدۀ خدا و صدق گفتار پیامبران است. این لحن نشان می دهد که مردم سعی بر تکذیب حضرت محمد صلوات الله علیه داشتند.

خداوند می فرماید: در قیامت هرکسی که هر کسی را شیر داده است، فراموش می کند. هر کس، هر کسی را زاییده و بزرگ کرده است فراموش می کند. فشار قیامت باعث فراموشی اش می شود. " و تری الناس سکری و ما هم بسکاری و لکن عذاب الله شدید " می فرمایند: مردم را مست می بینید که این مستی نیست و عذابی شدید است. آنقدر مستی و گیجی و گنگی زیاد است که مادر فرزندش را فراموش می کند. آنقدر این عذاب شدید می شود تا ما را وزن کنند تا ببینند وزنمان اندازۀ بهشت است یا نه!

بین ما انسان ها آبرو بردن مد شده است. خیلی راحت به خودمان اجازه می دهیم در مورد اطرافیانمان قضاوت کنیم و در معرض قرار دهیم. حضرت محمد صلوات الله علیه مژده و بشارتی به واسطۀ سلمان به ما داده است. می فرمایند: ای سلمان هر کس دخترم فاطمه سلام‌الله علیها را دوست بدارد در بهشت با من است و هر کس بغض فاطمه سلام‌الله علیها داشته باشد در آتش است. ای سلمان محبت فاطمه سلام‌الله علیها 100 جا به داد می رسد. یکی از آنجاها مرگ است. دیگری قبر است. در میزان و محشر و صراط و زمان حساب و کتاب الهی از جاهایی است که حب فاطمه سلام‌الله علیها دستگیر است.

ما محب حضرت زهرا سلام‌الله علیها هستیم که نمی توانیم از عزای ایشان در هر ایامی که باشد بیرون بیاییم. فیلم هم بازی نمی کنیم. یکی محبتش زبانی است، و قطعاً این پله را رد کردیم.

امام باقر علیه‌السلام در جمعی سخنی فرمود که ناگهان همه شُکه شدند و فرمودند: محب ما از ماست. راوی می گوید: تحمل نکردم تا صحبتشان پایان یابد و پرسیدم: پدر و مادرم به فدایت، من فدایت شوم، محب شما از شماست؟! فرمودند: مگر نشنیده ای که خداوند از زبان حضرت ابراهیم علیه‌السلام می فرماید: هر کسی دنبال من راه برود از من است؟

این که شد دنباله روی؟ هر دوی آنها یک معنی می دهد. گاهی لغات متعدد است ولی همه یک معنا را می رساند.

تا این پله که آمدیم، پلۀ کمال و بلوغش این است که چشمم و زبانم و برخوردم و شکمم و شهوتم و تمام رفتارهای من بوی پیروی از حضرت زهرا سلام‌الله علیها را بدهد. به اینجا که برسد حضرت محمد صلوات الله علیه می فرماید: تو در مراحل گیج و گنگ غصه نداری.

امام موسی ابن جعفر علیه‌السلام به یکی از اصحابش فرمود: امسال کارهای خیرت را دو برابر کن. گفت: سالی خاص است؟ فرمود: خیر، امسال آخرین سال عمرت است. شروع کرد به گریستن و حضرت فرمود: چرا گریه می کنی؟ گفت: خبر مرگم را داده اید و می ترسم و نگران هستم. فرمود: نگرانی برای شخصی است که کسی را نداشته باشد. شما ما را دارید و نگران چه هستید؟

حضرت محمد صلوات الله علیه می فرماید: فاطمه سلام‌الله علیها را داشته باشید نگرانی ها، در صد جای سخت نخواهد بود! یکی از جاهای آسانش مرگ است و قبر و صراط و حشر و نشر است.

در ادامه این مراسم؛ مداحی برادر حسین محمدی فام و دیگر ذاکرین اهل بیت علیه السلام به روضه خوانی و سینه زنی پرداختند.