حال و هوای افطار در بین‌الحرمین
اینجا بین‌الحرمین است ... از یک ساعت مانده به اذان مغرب سفره‌های افطاری پهن می‌شوند. سفره‌ها اغلب خانوادگی هستند. جوانانی هم با رفقایشان هم‌سفره شده‌اند. برخی مانند احمد و دوستانش هر شب برای افطار به بین‌الحرمین می‌آیند و برخی هم مانند حیدر و رفقایش از اطراف نجف آمده‌اند تا افطار را در پیشگاه سیدالشهدا و ابوالفضل العباس (ع) باشند.
نزدیک مغرب، پیدا کردن جایی برای پهن‌کردن سفره سخت‌تر می‌شود. خانواده‌ها مشغول آماده‌کردن سفرۀ افطار هستند. همه در تکاپو هستند تا پس از پانزده ساعت تحمل تشنگی در دمای حدود چهل درجۀ کربلا، روزۀ خود را در اینجا افطار کنند. سفره‌های افطاری اغلب ساده و شامل میوه‌هایی مانند هندوانه است. عادت غذایی متداول و متفاوت با ایران، تمایل عراقی‌ها برای افطار با دوغ است.
بنابرگزارش پایگاه اطلاع رسانی حوزه نمایندگی ولی فقیه در حج و زیارت، حضور کودکان نیز به همراه خانواده‌ها پررنگ است و بادکنک‌های رنگارنگ بین جمعیت جلب‌توجه می‌کند. محبوب مشترک، همه را در این سرزمین همدل کرده است و همۀ کسانی که برای عکاسی از آن‌ها اجازه می‌گیرم، صمیمانه به سفره‌شان دعوتم می‌کنند اما روزی‌ام این بود که روزه‌ام را بین نماز مغرب و عشا، با جرعه‌ای آب از حرم سقای کربلا، باز کنم.
حضور مشتاقانۀ این جمعیت بی‌معنی نیست. بزرگداشت لب‌تشنگانی از خاندان پیامبر(ص) است که بیش از سیزده قرن پیش در همین مکان جاودان شدند. تجسم اندکی است از فاجعه‌ای بزرگ. جلوه‌ای از حرارتی خاموش‌نشدنی است که در قلب‌های مؤمنان به ودیعه گذاشته شد. یاد امام مظلومی است که شیعیانش از کودکی به هنگام نوشیدن آب گوارا، تشنگی او را به یاد می‌آوردند.
افزودن دیدگاه جدید