شب، زمان تفکر و تدبر در آیات الهی به‌ویژه آیت نفس است، انسان در تنهایی خودش، خودشناسی را تجربه می‌کند و با معرفت نفس، فقر ذاتی خود را می‌یابد و اتصال مطلق وجود خویش را باخدای غنی بالذات می‌بیند. در آن هنگام، پس از این همه بریدن و اتصال، در اوج قرار می‌گیرد و روح و جانش تا ملکوت و قاب قوسین، او ادنی بالا می‌رود و معارج را در اسرای شبانه خود درک می‌کند.