در نظام اخلاقی اسلام از نظر رسول اکرم(ص) خدا محور است به عنوان مبدأ فاعلی و غایی و هدایتگر راه و معاد و قیامت سرمنزل همه انسان‌ها است و اعمال و رفتار صفات انسان نتایج تکوینی به دنبال دارند.

«آیت الله جوادی آملی» در جلسه درس فقه خود با ذکر سخنی از امام علی(ع) بیان داشتند: حضرت علی(ع) می فرماید دنیا و آخرت هووی یکدیگرند، اینها با هم جمع نمی‌شوند. اگر اختلاف هم دارند، متفاوت هم هستند، بالاخره دو تا راه است، راه دنیا و راه آخرت دو تاست. اگر کسی دنیا را دوست داشت و تحت ولایت دنیا بود، قهراً آخرت را دوست ندارد و دشمن آخرت است.

حضرت آيت الله جوادي آملي با بيان اينكه آبروي ما امانت الهي در دست ماست، گفت: انسان بايد كاري كند كه آبروي نظام را حفظ بكند. آبروي ديگران و خود را حفظ كند، انسان حق ندارد آبروي خودش را هدر بدهد و خودش را بي‌حيثيت كند.

امیرالمومنین امام علی(ع) در حدیثی شریف راه بی نیازی انسان را مشخص کرده اند.

انسان سال‌ها هم محضر بزرگی قرار می‌گیرد، گاهی به مجالسی می‌رود که چون محضر بزرگی را درک کرده و مطالبی را یاد گرفته، دیگر احساس می‌کند این مطالب، ضعیف و پایین است، این، خودش عامل غرور، کبر و بیچارگی و بدبختی انسان می‌شود.

هر چیزی که حال میده که حرام نیست؛ تفریح هایی مثل پینت بال، کارتینگ، چتر بازی، غواصی، موج سواری که خیییلی هم حال میدهد حلال که هیچ حتی در اسلام توصیه هم شده مثل تیراندازی، سوار کاری و شنا ...

آیت‌الله مصباح یزدی با بیان مهمترین عامل سقوط و بدبختی انسان به راهکار مقابله به آن پرداخت.

امیرالمؤمنین در روایتی ارزش اوقات را بیان می‌فرمایند و آن را پاره‌های عمر انسان معرفی می‌کنند.

سخنران حرم مطهر رضوی گفت: خداباوری و ایمان به ذات اقدس پروردگار مهمترین معیار ارزش انسان‌هاست.

دانش آشتیانی قرآن را کتابی دانست که همواره انسان را از افراط و تفریط در ارضای نیازهای طبیعی برحذر می دارد و او را به رشدی متناسب سوق می دهد.

رزق حلال برای وجود انسان چون بذری است که در زمین کاشته می‌شود، اگر حلال باشد، ثمرۀ آن در قلب با حرکت به سوی نور آشکار می‌شود، اما اگر خوراک حرام باشد، روح انسان را تاریک خواهد کرد.

سرنوشت قطعی انسان، زندگی بر روی زمین بود. از سویی نیز آن جنّت که حضرت آدم و همسرش حوا در آن ساکن شده بودند، بهشت موعود نبوده است.

پاسخ به سوالاتی درباره حشر آسمانها و زمین با کمک تفسیر آیات قرآن

اگر انجام دهنده منکر به گونه ای است که اگر او را از منکر نهی کنند، بر آن اصرار می ورزد و اگر او را به منکر امر کنند، ترکش می کند، باید به آن منکر امرش کنند به شرط آنکه محذور دیگری نباشد؛ همین‌گونه است در مورد معروف.»