راضی بودن به قضای الهی خواسته مهم مومن از پروردگار است

 یکی از دعاهایی که به خواندن آن بعد از هر نماز واجب در ماه مبارک رمضان سفارش شده است، دعایی است که با جمله «اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَی أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ» آغاز می‌شود. از پیامبر اکرم (ص) روایت شده هر که این دعا را در ماه رمضان بعد از هر نماز واجب بخواند، گناهان او تا روز قیامت آمرزیده شود.

این دعا توسط حجت الاسلام والمسلمین سید محمدباقر علم الهدی استاد حوزه علمیه تهران شرح داده شده است و با اشاره به فرازی از این دعا که می‌فرماید «اللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ» که درباره اهمیت غمگساری و رفع مشکلات مردم مطالبی تقدیم مهمانان ماه ضیافت الهی می‌شود:

اهل بیت (ع) آنچه را که خدا برای آنان مصلحت بداند بدان خرسند می‌شوند و هرگز برای پروردگار تعیین تکلیف نمی‌کنند برای همین زمانی که می‌گویند «اللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ» راه هر غم دیده‌ای را وسیع و راهش را گشاده قرار ده، برای آن است که مسیر در پیش گام مؤمن همواره شود.

پروردگار می‌فرماید انسان تو خودت را وابسته خدا ببین و بدان که در برابر حضرت اله فقیر محض و خداوند غنی مطلق است و بدان که خدا هرگز به بندگانش ظلم نمی‌کند چرا که او خیر محض است؛ بنابراین سختی و مشکلاتی که انسان به آن گرفتار می‌شود و یا نعمتی از او گرفته می‌شود همه مصلحت الهی است و آدمی نباید گمان کند زمانی که پروردگار به انسان لطف و عنایت کرد او را مورد اکرام ویژه قرار داده و وقتی راه‌ها را به رویش بست مورد استهزاء و خشم باری تعالی قرار گرفته است هرگز چنین نیست چرا که همه این امور امتحان و آزمایش است.

انسان در این دنیا با همین دادن‌ها و ندادن‌ها امتحان می‌شود و کسی که به مقام شکر و رضا رسیده باشد در هر حالتی خدا را شکرگزار خواهد بود برای همین زمانی که پیامبر (ص) می‌فرمایند «اللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ» معنای دقیق‌تر آن این است که بارالها؛ چنان سطح فکری بالایی به مردم ده و آنگونه آنان را بر سر سفره رضای خود مهمان کن که دیگر چیزی را سختی و دشواری نبینند.

آیا سختی بالاتر از این هست که نوزاد شش ماهه ای بر بالای دستان باشد و تیری سه شعبه گردن او را از تن جدا کند و در همان حال پدر گرامی شأن بفرمایند تحمل این مصیبت بر من آسان است زیرا در مقابل دیدگان پروردگار این مصیبت بر من وارد شد و حضرت حق مصلحت مرا چنین می بیند و من نیز راضی به قضای الهی هستم. بنابراین معنای عرفانی این فراز از دعا آن است که انسان به مقامی برسد که دیگر هیچ چیزی را سختی و دشواری نبیند.

این دعا ظاهری دارد که سالک الی الله با خواندن آن خواستار رفع غم و اندوه از ستم دیدگان است اما اگر یک لایه از ظاهر آن برداریم می‌بینیم که این کرب بر اثر ضعف ایمان برای انسان‌ها ایجاد می‌شود برای همین حضرت برای مردم دعا می‌کنند تا ایمان آنان تقویت شده و بالا برود تا هر چیزی را در عالم هستی مشاهده می‌کنند خیر محض ببینند و راضی به مقدرات و مصلحت الهی باشند. با این نگاه است که تحمل مصائب و مشکلات بر انسان راحت می‌شود.

خدای متعال می‌فرماید من انسان را با مقداری از ترس، گرسنگی، نقص در اموال و … امتحان می‌کنم؛ خوشبخت و سعادتمند کسی که در مصائب و مشکلات دل به خدا ببندد و صبور باشد تنها کسانی می‌توانند صابر باشند که در مواجهه با مشکلات خود را نبازند و همواره بدانند که زیر سایه رحمت الهی قرار دارند؛ بنابراین معنای عرفانی این دعا آن است که از خداوند درخواست کنیم تا ایمان ما انسان‌ها را بالا ببرد و چیزی را در عالم سختی و دشواری نبینیم.
منبع: مهر