چرا امام زمان(عج) را غریبِ زمانه می گویند؟

یکی از دعاهایی که به خواندن آن بعد از هر نماز واجب در ماه مبارک رمضان سفارش شده است، دعایی است که با جمله «اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَی أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ» آغاز می‌شود. از پیامبر اکرم (ص) روایت شده هر که این دعا را در ماه رمضان بعد از هر نماز واجب بخواند، گناهان او تا روز قیامت آمرزیده شود.

این دعا توسط حجت الاسلام والمسلمین سید محمدباقر علم الهدی استاد حوزه علمیه تهران شرح داده شده است و امروز در هفدهمین روز از ماه مبارک رمضان با اشاره به فرازی از این دعا که می‌فرماید «ا اَللّهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَریبٍ» که درباره اهمیت دوستی مطالبی تقدیم مهمانان ماه ضیافت الهی می‌شود:

این دعاها پیام‌های انسان ساز و روشنگری دارد تا انسان را از تنهایی درونی خارج و خود را در جمع دوستان و آشنایان ببیند. در ادبیات دینی اسلام، انسان‌ها در جامعه زندگی می‌کنند نه به صورت فردی و اگر هم گاهی از اوقات آداب و تکالیف فردی دارند این تکالیف فردی در راستای شدن و حضور در جامعه برای انسان‌ها تعریف شده است.

انسانی که گاهی از اوقات گرفتار منیت ها، خودمحوری‌ها، خودستایی‌ها و خود شیفتگی‌ها می‌شود باید در کلاس معرفتی پیامبر رحمت و در ماه مبارک رمضان به جایی برسد که برای همه از اموات گرفته تا گرسنگان، برهنگان، بیماران، فقرا و همه انسان‌های غریبی که در پهنه گیتی زندگی می‌کنند دعا کند.

اللهم رد کل غریب؛ غریب به چه کسی می‌گویند؟ غریب به کسی می‌گویند که به شهر و دیاری وارد شده و هیچ آشنا و خویشاوندی در آن شهر ندارد یا اینکه از آشنایان و خویشاوندان خود جدا شده و با فاصله گرفتن از آنان غریب شده است اما در نگاه دینی و ادبیاتی که از اولیای الهی به ما رسیده است امیرمومنان علی (ع) می‌فرماید غریب کسی است که دوست خوب نداشته باشد؛ شاید مقصود از غربت، غربت مکانی و دیاری نباشد بلکه مراد غربت نداشتن دوستان خوب باشد.

بر اساس این تعریف غریب این زمانه کسی نیست جز وجود مقدس امام زمان (عج) که بیش از هزار سال است به دنبال ۳۱۳ نفر دوست خوب و همراه می‌گردد ولی همچنان نتوانسته این تعداد افراد را برای آن قیام مصلحانه خودش پیدا کند.
منبع: مهر