علامه بحرالعلوم: برای این طلاب درس نمی گویم

پس از چند روز باز مرا واسطه قرار دادند تا عرض کنم، باز فرمود: نمی گویم.

پرس و جو کردم و علت تعطیلی درس را جویا شدم، فرمود: هرگز نشنیدم این طلبه ها در نصف شب ها تضرع و زاری و مناجات کنند و صدای آنها بلند بشود با اینکه من غالب شب ها در کوچه های نجف راه می روم، چنین طلاب و دانش پژوهانی شایسته نیستند برای ایشان درس بگویم.

چون طلاب این سخن را شنیدند، شب ها به ناله و گریه در محضر الهی پرداختند وقتی این تحول اخلاقی در طلاب نجف پدیدار شد آن جناب دوباره مشغول تدریس گردید.

پی نوشت:

دیدار با ابرار سید بحرالعلوم(دریای بی ساحل) ص 52. قصص العلما ص173.

/ف104