استفاده اهل بیت "علیهم السلام" از عزاداری به عنوان ابزار مبارزه سیاسی

وارث: این جنبه سیاسی این مجالس، بالاتر از همه جنبه های دیگری است که هست؛ بیخود بعضی از ائمه ما نمی فرمایند که برای من در منابر روضه بخوانند، بیخود نمی گویند ائمه ما به اینکه هر کس که بگرید، بگریاند یا صورت گریه کردن به خودش بگیرد، اجرش فلان و فلان است. مساله، مساله گریه نیست؛ مساله، مساله تباکی نیست؛ مساله، مساله سیاسی است که ائمه با همان دید الهی که داشتند، می خواستند که این ملت ها را با هم بسیج کنند و یکپارچه کنند از راه های مختلف؛ اینها را یکپارچه کنند تا آسیب پذیر نباشند.مسائل اسلام، مسائل سیاسی است و سیاستش غلبه دارد بر چیزهای دیگرش.

اجتماعاتی که اسلام بعضی اش را فرض کرده است، واجب کرده است و بعضی اش را به طور استحباب و مبالغه در استحبابش کرده است، اینها یک مسائل سیاسی است؛ قضیه مکه یک مساله؛ اجتماع در مکه در این محافل مختلف با این یکپارچگی مردم که از همه بلاد مسلمین واجب شده است بیایند در آنجا. بروند چه بکنند؟ خدا که احتیاج به عبادت من و تو ندارد؛ خدای تبارک و تعالی می خواهد که مردم را مجتمع کند؛ واجب کرده است که اینها، جمع بشوند در آنجا و مسائل  اسلام را طرح کنند و حل کنند.1

 اینکه بعضی از ائمه- شاید امام باقر علیه السلام بوده، من الان خوب یادم نیست- می فرماید که برای من یک نفر نوحه سرا در منا بگذاریدکه آنجا برای من گریه بکند و عزا بگیرد، نه این است که حضرت باقر علیه السلام  احتیاج به این داشته است و نه اینکه برای او شخصا فایده ای داشته است؛ لکن جنبه سیاسی این را ببینید! در منا آن وقتی که از همه اقطار عالم می آیند آنجا، یک کسی بنشیند یا اشخاصی نوحه سرایی کنند برای امام باقر علیه السلام و جنایت کسانی که با او مخالفت کردند و او را مثلا به شهادت رساندند، ذکر کند و این مسئله موجی باشد در همه دنیا؛ این مجالس عزا را دست کم گرفتند.2

1. صحیفه نور؛ ج 13؛ تاریخ 14/8/59

2. صحیفه نور؛ ج 16؛ تاریخ 30/3/61