آیت الله فاطمی نیا: خدارا بشناسید و با او رفیق شوید

در روایات داریم از أبي جعفر عليه السلام :
"لا تقولوا جاء رمضان و ذهب رمضان فإنكم لا تدرون ما رمضان؟  ولكن قولوا شهر رمضان كما قال الله عز وجل"«نگویید رمضان آمد و رمضان رفت چرا که شما نمی دانید رمضان چیست. بگویید ماه رمضان همان گونه که خداوند تعالی فرمود.»

و اگر کسی عمدا بگوید اساعه ادب محسوب می شود.

رمضان از نظر لغوی

علمای لغت گفته اند: لغات دو قسم اند. برخی اصل و برخی اصلین( 1یک اصلی و دو اصلی).

اصلین: کلمه ای از حروف معین ولی در مشتقات آن حروف معین باشد. فرس یک اصل و فراست(اسب دانی) اصلین است.

اصل: لغتی که در مشتقات یک معنا حفظ می شود. مانند:شمس

به نظر می رسد رمضان یک اصل واحد باشد(ر-م-ض) و "ان" در رمضان زائد است. مانند جریان.

روایت داریم: "قال رسول الله صلى الله علیه و آله: إنَّما سُمِّیَ رَمَضانُ؛ لِأَنَّهُ یُرمِضُ الذُّنوبَ"

«رمضان، رمضان نامیده شد زیرا گناهان را می سوزاند.»

روایت داریم اگر کسی نگران یاشد برنفس خود، چه روزه بگیرد چه نگیرد باطل است.

ابوحمزه

روایت داریم از امام رضا علیه‌السلام:"ابوحمزه در زمان خودش همچون سلمان بود در زمان خودش."

ابوحمزه خدمت 4 امام رسید. امام سجاد علیه‌السلام، امام باقر علیه‌السلام، امام صادق علیه‌السلام  و قدری از زمان امام کاظم علیه‌السلام  را درک کرده است.

ابوحمزه منسوب به قبیله ای بود که با قبیله ای دیگر جنگید و تمام قبیله کشته شدند و گفتند: طفلکی ها کشته شدند و چیزی نماند از آنها الا ثُماله (مقدار کمی)(به ضم ثاء).

ثِمال به معنی ستون، فریادرس است. حضرت ابوطالب رضی الله عنه اگر نبود چیزی از اسلام به ما نمی رسید. یک "لامیه" دارد که سنی های متعصب می گویند "لامیه ابوطالب" نظیرش نیامده است. در آنجا پیامبر صلی‌الله‌وعلیه‌و‌آله را توصیف می کنند.که  پیامبر ثِمال یتامی بود(فریادرس یتیمان و نگه دارنده زنان بی سرپرست).

ابو حمزه دعایی معرفتی است و خواندنش من باب ثواب کم لطفی است. زیرا ابوحمزه سراسر خداشناسی است.

سالها گره ای در ذهنم داشتم که چرا ما در مقابل رب الارباب گناه می کنیم در حالی که گاهی از خطای جلوی کودک ابا داریم؟؟که این گره با ابوحمزه باز شد.

خدارا بشناسید و با او رفیق شوید. بین خوف و رجا باشید. حال اگر کسی لوس شد نزد خدا، یعنی کفۀ خوف را سنگین تر کرد و ماتم گرفت و یا کسی لوس شد و کفۀ رجا را سنگین تر کرد، از این دو ،لوس دوم نزد خدا مقرب تر است.

"فَلَوِ اطَّلَعَ الْيَوْمَ عَلَى ذَنْبِي غَيْرُكَ مَا فَعَلْتُهُ وَ لَوْ خِفْتُ تَعْجِيلَ الْعُقُوبَةِ لاجْتَنَبْتُهُ لا لِأَنَّكَ أَهْوَنُ النَّاظِرِينَ [إِلَيَ‏] وَ أَخَفُّ الْمُطَّلِعِينَ [عَلَيَ‏] بَلْ لِأَنَّكَ يَا رَبِّ خَيْرُ السَّاتِرِينَ وَ أَحْكَمُ الْحَاكِمِينَ وَ أَكْرَمُ الْأَكْرَمِينَ ، "
«و اگر از زود رسيدن عقوبت مى‏ترسيدم، از آن دورى میكردم، گناهم نه به اين خاطر بود كه تو سبك‏ترين بينندگانى و بیمقدارترين آگاهان، بلكه پروردگارا از اين جهت‏ بود كه تو بهترين پرده ‏پوشى، و حاكم‏ترين حاكمان، و كريم ‏ترين كريمانى،»
"سَتَّارُ الْعُيُوبِ غَفَّارُ الذُّنُوبِ عَلامُ الْغُيُوبِ تَسْتُرُ الذَّنْبَ بِكَرَمِكَ وَ تُؤَخِّرُ الْعُقُوبَةَ بِحِلْمِكَ "
«پوشنده عيبها، آمرزنده‏ گناهان، داناى نهانها، گناه را با كرمت می ‏پوشانى، و كيفر با بردبارى‏ات به تاخير می ‏افكنى.»

چون خدا را رب العالمین و آقای هستی دیدم گناه کردم. همه بزرگان با خدا به بزرگی رسیدند .اگر بخواهیم به بزرگی برسیم باید چه کنیم؟

امیر المومنین علیه‌السلام  می فرماید:" دَوَاؤُكَ فِيكَ وَ مَا تَشْعُرُ وَ دَاؤُكَ مِنْكَ وَ مَا تَنْظُرُ وَ تَحْسَبُ و تَحَسُب [تزعم] أَنَّكِ جْرٌمَصِغيٌر َو فِيَك اْنطَوى اْلَعالَم اْلأَكبَر َ ["

«اى انسان٬ داروى تو در درونت وجود دارد در حالیکه تو نمی دانى و دردت هم از خودت می باشد اما نمیبینی. آيا گمان مي كنى كه تو موجود كوچكى هستى در حالى كه دنيای بزرگی در تو نهفته است»

امام سجاد علیه‌السلام جواب این سوال را می دهد:" أَنَّ الرَّاحِلَ إِلَيْكَ قَرِيبُ الْمَسَافَةِ " راه به سوی خدا بسیار نزدیک است.