حجت الاسلام مومنی: سیره ی عملی امام حسین(ع)؛ تفسیر معنای عبودیت+گزارش تصویری

وارث: مراسم عزاداری شب دوم محرم با سخنرانی حجت الاسلام سید حسین مؤمنی و مداحی حاج احمد واعظی و حاج ابراهیم رحیمی در مسجد الهادی (ع) برگزار شد.

در ادامه ی خبر متن سخنرانی حجت الاسلام سید حسین مومنی را می خوانید:

دیدگاه احساسی و عقلانی درباره کربلا

دو دیدگاه در بحث عاشورا وجود دارد که اگر هر کدام جدای از دیگری مطرح شود صحیح نیست و خیال می کنیم از هدف ابی عبدالله علیه السلام عقب بیفتد. و دیدگاه اول دیدگاه احساسی و عاطفی و دیدگاه دوم حماسی، سیاسی و عقلانی است. کربلا مرکب از دو عنصر است هم بحث احساس و عاطفه و هم بحث حماسه، عزت و عقلانیت. هر کدام را اگر بدون دیگری لحاظ کنیم از هدف والای سیدالشهدا علیه السلام عقب می مانیم لذا هر دو را باید مدنظر قرار داد.

معنای اجابت قلبی به سیدالشهدا علیه السلام

آنچه که اهمیت دارد از مجموع و ترکیب این دو مهم با یکدیگر خروجی این واقعه است، از رهگذر شهادت سیدالشهدا علیه السلام و اهتمامی که ما برای اقامه ی عزای حضرت داریم و آن را جزو شعائر می دانیم چه خروجی دارد؟ عرض کردم لبیک گفتن به حضرت ابی عبدالله علیه السلام و اجابت قلبی ایشان است. در زیارت ماه رجب ما ابی عبدالله علیه السلام را با قلبمان اجابت می کنیم، انسان باید در طریق عبودیت و بندگی قرار بگیرد تا حقیقتا گفته شود این فرد حضرت ابی عبدالله علیه السلام را اجابت قلبی کرده است. تمام اعتقادی که حضرت سیدالشهدا علیه السلام به آن معتقد بود و برای آن هدف به کارزار رفت و اهل و عیالش را به اسارت بردند تماما مورد قبول قلبی من است. "اجابت قلبی" یعنی ملتزم بودن به آنچه که حضرت ابی عبدالله علیه السلام به آن ملتزم است. یعنی ملتزم بودن به آنچه حضرت برای آن رفت.

هدف حرکت ابی عبدالله الحسین علیه السلام در دو مطلب است:

عمده هدف حضرت ابی عبدالله علیه السلام وفای به عهد بندگی بود. حضرت ثقه ی به خدا، اعتماد به خدا و توکل به خدا را به ما درس می دهند. هدف دوم حضرت ابی عبدالله علیه السلام روشن کردن نور هدایت برای طالبین و سالکین طریق است. حضرت نوری را روشن کرد که انسان را به کمال و سعادت حقیقی می رساند. اگر کسی در طریق حضرت ابی عبدالله علیه السلام سالک باشد و اجابت قلبی کرده باشد باید در این طریق قرار گیرد یعنی "عبد" بشود، عبودیت هم تعریف و لوازم و ابزاری دارد.

وجیه عندالله شدن از رهگذر امام حسین علیه السلام

سالک طریق حضرت ابی عبدالله علیه السلام، سالک الی الله است، حسین علیه السلام حق اُبّوت دارد، وجاهت با عبودیت برای ما حاصل می شود ما می خواهیم از رهگذر حضرت ابی عبدالله علیه السلام وجیه عندالله بشویم و لازمه اش این است که انسان به عبودیت برسد و حضرت ابی عبدالله علیه السلام "ابو" برای ما می شود که بنده ی خدا شده ایم.

تمام لحظات سلوک حضرت ابی عبدالله علیه السلام فقط خدا در نظر گرفته شده و لاغیر. زمانی که حضرت علی اکبر به میدان می رود حضرت سیدالشهدا علیه السلام فرمودند: خدا تو شاهد باش. در زمانی که حضرت علی اصغر به شهادت رسید حضرت سیدالشهدا نماز خواندند و متوسل به نماز شدند در گودی قتلگاه هم فرمودند: بر قضای تو صبر می کنم یا رب! معبودی جز تو ندارم، در مسیر کوفه و شما سر مبارک در بالای نیزه قرآن قرائت می کنند؛ تمام اینها کاشف از این است که حسین علیه السلام می خواهد ما را به بندگی خدا سوق دهد، سالک طریق حضرت ابی عبدالله علیه السلام کربلا دو عنصر دارد بُعد احساس و بُعد عقلانیت؛ این دو دیدگاه با یکدیگر هدف حضرت ابی عبدالله علیه السلام است اگر بخواهیم گریه و مجلس عزا را حذف کند، نمی شود، یقینا اشک بر حضرت ابی عبدالله علیه السلام عامل بقای این مجلس بوده از ابتدا تا الان، ولی این به معنای این نیست که از بُعد عقلانی غفلت کنیم.

امام حسین(ع) معنای واژه "عبد" را به ما می آموزد

گریه بر امام حسین علیه السلام و سینه زدن بر حضرت ابی عبدالله علیه السلام باعث می شود اگر نماز خوان باشی نماز خوان تر بشوی، اگر اهل توجه هستی اول وقت نمازخوان می شوی و احترام پدر و مادرت بالاتر می رود، چون بیرق حضرت ابی عبدالله علیه السلام دستت هست و قرار است سالک طریق شوی به بهترین وجه می شوی سالک صراط مستقیم؛ یعنی "بنده ی خدا" می شوی.

اما "عبد" مشتمل بر سه حرف است که حضرت ابی عبدالله علیه السلام این را به ما یاد می دهد. "ع" علم انسان به خدا، خدا همه کاره است. برایتان روضه می خوانند حسین علیه السلام زیر سما اسبان رفت به بدترین وضع ممکن به شهادت رسید، اهل و عیالش را به اسارت بردند، لشکر عمر سعد ظفرمندانه بیرون آمد، حسین علیه السلامِ معتقد به خدا با توکل و ثقه ی به خدا از زیر سم اسبان در آمد در قلب زمین و زمان و در ودیوار و جن و انس قرار گرفت. همه ی اینها به ما یاد می دهند به خدا اعتماد کنیم.

دومین درس حضرت ابی عبدالله علیه السلام این است که از هر چیزی که بین ما و خدایی جدایی می اندازد اجتناب کنیم. جوان عزیز خودت می دانی رفتن به بعضی گروه ها و فضاها تو را به خدا نزدیک می کند یا از خدا دورت می کند؟ سر خودت کلاه نگذار! هر کس خودش می داند و درک می کند. در این فضای غفلت اگر قرار بگیری به خدا نزدیک می شوم؟ فضای غفلت را می توانی به فضای ذکر و شکر کنی اگر نمی توانی باید از این فضا فاصله بگیری. خدا کجاست؟ می گویند اگر در بازی شرکت نکنم باشگاه عذرم را می خواهد و دیگر حقوقم را نمی دهند، به احترام حضرت ابی عبدالله علیه السلام از این کار صرف نظر کن ببین امام حسین علیه السلام ساپورتت می کند یا نه؟ معنای "باء" موجود در کلمه "عبد" این است که هر چیزی را که تو را خدا فاصله می دهد باید کنار بگذاری.

"دال" موجود در کلمه ی "عبد" یعنی به خدا نزدیک شوی. چه اموری تو را به خدا نزدیک می کند؟ پرداختن به فرائض. نماز نداشته باشی از این محافل هم دور می شوی و به جایی می رسند که مجلس حضرت ابی عبدالله علیه السلام را رها می کنند.

سیره ی عملی امام حسین علیه السلام؛ نفسیر معنای عبودیت

مرحله ی بعد، "عبودیت" به چه معناست؟ سبب و کلید "عبودیت" چیست؟ انسان از چه طریقی به عبودیت می رسد؟ از سیره ی عملی امام حسین علیه السلام تفسیر عبودیت معلوم می شود: بذل کل، دادن تمام سرمایه ها، گذشتن از تمام علایق در راه خدا؛ اگر لازم است جان دهد، آبرو بگذارد، مال بدهد در راه خدا می دهد. ما که از خودمان سرمایه ای نداریم هر چیزی که داریم برای خداست و اگر قرار باشد برای خدا هزینه کنم هزینه می کنم. اینها از سیره امام حسین علیه السلام استفاده می شود. خودش که آمد، زن و بچه اش را آورد، از تک تک بچه هایش به خاطر دین خدا و استواری آن گذشت، اما حسین علیه السلام یک بار از مسیر شکر فاصله نگرفت! خود حسین علیه السلام بذل کرد. شما هم در مجلس حضرت ابی عبدالله علیه السلام نشسته اید بگویید: حسین جان! گوشم، چشمم، زبانم، اعضا و جوارحم برای تو، وقتی عزادار حضرت ابی عبدالله علیه السلام شده ای تمام وجودت را به حضرت داده ای و مطمئن باش او خریدار است و آنها را می خرد.

شخصی می گفت گناه و معصیت کرده بودم و رویم نمی شد به حرم حضرت ابی عبدالله علیه السلام بروم دیدم کل احمد از حرم بیرون می آید و ماجرا را به او گفتم، او با همان لحن مشتی گفت در ورودی حرم امام حسین علیه السلام دوشی گذاشته اند که وقتی وارد میشوی رحمت و مغفرت الهی روی سرت می ریزد و از گناه پاک می شوی البته به شرط توجه و اهتمام.