شعر آئینی/ غلام ایل و تبارت شدم ز کودکی ام

 به اسم اعظم تو کیمیاگری رسم است

غلام ایل و تبارت شدم ز کودکی ام

 که در قبیله ی تو ذره پروری رسم است

حرم نداری و وقتی ... نمی شود بپرم

 شکسته بال شدن چون کبوتری رسم است

سلام دادن ما بر قد شکسته ی تو

 در این حسینیه ها پای هر دری رسم است

شبیه گریه ی تو گریه های مادرها

 ز داغ کوچه فقط زیر روسری رسم است

ز چشم زخمی خود کار می کشی بانو

 حسین و گریه بر او روز آخری رسم است

مرا ز کوچه به گودال نیزه ها بردی

 گریز روضه زدن جای دیگری رسم است

شکست پهلوی مردی میان یک گودال

 که سهم بردنِ از ارث مادری رسم است

آقای حنیفی

/د115