چرا پیامبران الهی قبل از رسیدن به نبوت دوره ای را به چوپانی می گذراندند ؟

وارث: در کتاب "فروغ ابدیت " نوشته استاد "جعفر سبحانی" آمده است : 

چرا پیامبران الهی قبل از رسیدن به نبوت دوره ای را به چوپانی می گذراندند ؟

رهبران آسمانی وظیفه ای خطیر و بزرگی برعهده دارند ، وظیفه ای که با گرفتاری و محرومیت ، شکنجه و بلا ، قتل و کشتن ، خلاصه با انواع مصائب ، توأم و هم آغوش است و هرچه هدف بالاتر و بزرگتر باشد ، مصائب آن شدیدتر و عظیم تر خواهد بود .

روی این حساب ، شرط کامیابی رهبران الهی ، صبرو بردباری ، یعنی شکیبائی در برابر هر گونه تهمتها و ناسزاگوئیها ، در برابر هر گونه آزار و اذیت می باشد زیرا بردباری و شکیبائی در تمام مراحل مبارزه ، شرط واقعی نیل به مقصود است ، از این جهت نباید یک رهبر واقعی از زیادی دشمن بترسد و عقب نشینی کند ، نباید از کمی پیرو  افسرده شود ؛ نباید از پیش آمد ناگوار  بیم و هراسی به دل راه دهد. 

ما در تاریخ و سر گذشته پیامبران ، مطالبی را می خوانیم که تصور آنها برای ما مردم عادی بسیار سخت و دشوار است ، دربارۀ حضرت نوح چنین می خوانیم که وی نهصد و پنجاه  سال دعوت نمود و نتیجه این مبارزه و کوشش طولانی این شد که ، هشتاد و یک تن به او ایمان آوردند یعنی در هر دوازده سال موفق شد که یکنفر را هدایت نماید !

نیروی صبر و شکیبائی در انسان تدریجاً بوجود می آید ، باید ، حوادثی ناگوار پیش آید تا روح کاملاً به امور سخت و سنگین آشنا شود .

پیامبران قسمتی از عمر خود را پیش از رسیدن به مقام نبوت ، در چوپانی و شبانی می گذراندند تا مدتی در بیابان ها ، دنبال تربیت حیوانات بسر برند تا در طریق تربیت انسان شکیبا و بردبار باشند ؛ و تمام مصائب و سختیها را آسان بشمارند ، زیرا هرگاه شخصی توانست زحمات حیوانی را که از نظر هوش و فهم با انسان قابل مقایسه نیست تحمل کند ، ناچار خواهد توانست هدایت گمراهان را که شالودۀ فطرت آن را ایمان بخدا تشکیل می دهد ، بعهده بگیرد .

آنچه بیان شد مضمون حدیثی است که می فرماید : « ما بعث الله نبیاً قط حتی یستر عیه الغنم لیعلمه بذلک رعیه الناس » (1) [1]

پیامبر اسلام نیز قسمتی از عمر خود را در همین طریق گذرانید و بسیاری از سیره نویسان این جمله را نقل نموده اند که رسول اکرم (ص) فرمود :

«تمام پیامبران پیش از آنکه به مقام نبوت برسند ، مدتی چوپانی کرده اند عرض کردند : آیا شما نیز شبانی نموده اید ؟ فرمود : بلی من مدتی گوسفندان اهل مکه را در سرزمین «قراریط» می چرانیدم (2)[2]

آری شخصیتی که باید با ابوجهلها و ابولهبها مبارزه کند کسیکه می خواهد از افراد زبون که اندازۀ شعور و ادراک آنها ، این بود که دربرابر هر سنگ و چوبی خاضع می شدند ، افرادی بسازد که در برابر هیچ اراده ای جز اراده حق خاضع و تسلیم نشوند باید مدتها از راههای گوناگون ، درس صبر و شکیبائی را تمرین کرده باشد .

علت دیگر

ما فکر می کنیم که علت دیگری نیز برای چوپانی پیامبر بوده است و آن اینکه : آزاد مردی که در عروق او خون غیرت و شجاعت ، می گردد ؛ دیدن مناظر زور گوئی زورمندان قریش ؛ تظاهر آنان به پاکی سخت و گران می آید از آن گذشته روی گردانی جامعه مکه از پرستش حق ؛ طواف آنان در اطراف بتهای بیروح ، بیش از پیش برای یک شخص فهمیده ، ناگوار است ، روی این جهات ، پیامبر اکرم بساط زندگی خود را از میان اجتماع بیرون برده بود ، و مدتی در گوشۀ بیابانها ؛ دامنۀ کوهها که طبعاً از اجتماع کثیف آنروز دور بود ، بسر می برد ، تا مدتی از آلام روحی که معلول اوضاع رقت بار محیط آنروز بود ؛ آسوده شود .

علت سوم :

یک انسان  روشن دل با بررسی صفحه زیبای آسمان ، و اوضاع ستارگان ؛ دقت در بارۀ گیاهان صحرا، به صدها نشانۀ نظم و قدرت آشنا می شود ؛ توحید فطری خود را با براهین محکم علمی ، استوارتر میسازد ، پیامبران بزرگ با اینکه از آغاز آفرینش قلوب آنان با مشعل فروزان توحید روشن بود خود را از مطالعۀ در موجودات و عوالم هستی بی نیاز نمی دیدند ، و از همین طریق به آخرین درجات یقین و ایمان نائل می گردیدند .

 پینوشت: